Babanızın yokluğunu hayatınıza giren adamlarda ararsınız. Onlara fazla anlam yükleyip sonra hep hayal kırıklığı yaşarsınız. Aslında normal sayılan davranışlarınızı çevrenizdeki insanlar "onun babası yok, ondan öyle" diye karşılar, bu etiketi üzerinize yapıştırırlar. Zaten babanızın adını ancak nüfus ile alakalı işlerde anarsınız. Bir zaman sonra "baba" kelimesi size yabancılaşır, söyleyince garip ve manasız gelmeye başlar ve anlamsızlaşır. Babasıyla gezen, bir yerlere giden, arkadaş gibi olan insanların fotoğraflarına özlem dolu bakarsınız. Bayramlarda harçlık verecek kimsenizde yoktur. Bir şeye izin isterken "babacığıııııım" diye şirinlik yapma lüksünüz yoktur. Kına, nişan, düğün gibi hayatınızın önemli adımlarında yokluğunu daha fazla hissedersiniz.
Evlendiğinizde -eğer hayattaysa- eşinizin babasını normalden fazla seversiniz fakat ona nasıl davranmanız gerektiğini bir türlü kestiremezsiniz. Evin içinde sadece bedenen bile var olsa sonsuz güvenin huzurunu yaşama duygusunu öğrenme şansınız olmamıştır.
Ve son olarak;
Babasız olan kızlar hiç büyümez, büyümüş taklidi yapan küçük kız olarak kalırlar.
