Still Hunt

rei

Hara Industries, Inc. CEO Shuichi Hara dies in a head-on crash

A head-on collision has regretfully stolen the world one of the most promising business leaders from Asia...

Mapa-lokal o international man ay makikita ang balitang ito- mula sa mga online news articles hanggang sa mga broadcasting media. Pakiramdam ni Sachii ay parang mabubulag na siya sa paulit-ulit na paglabas nito sa kahit anong networking sites na nasalihan niya.

Frankly, it was annoying and fucking insensitive. What the fuck was wrong with those journalists? Couldn't they see that their family was still grieving for the sudden passing of her uncle?!

Ang totoo, hindi naman siya kasali sa mga nagdadamdam sa tradyehang ito. Everyone from the Hara mansion was a stranger to her except her parents. And seeing her parents so quiet and sad was making her restless.

Ibinulsa niya ang cellphone at nagulat na lang nang diretsong mahulog ito sa sahig.

Baka!

Nakalimutan niyang nakasuot siya ng yukata kaya wala siyang bulsa. She had been wearing yukatas for a week. It was fit for the month of July in Japan with the chilly rainy season slowly becoming sultry summer air.

Pinulot niya ang kaniyang cellphone at muling pinagmasdan ang mga nagkalat na guards sa buong mansyon; mayroong nakapalibot sa front gate at matataas na bakod ng mansyon.

Mas naging strikto ang security ng mansyon matapos mamatay ang panganay na anak ng Hara Patriarch more than two weeks ago.

The Haras had always been low-key, except her uncle who had to face the media as the public face of the company. The Hara clan's roots were buried deep down into the underworld where centuries of history and entanglements laid deep.

But Sachii's parents still tried to take her away from that kind of life and brought her up in Cerritos, LA County where they taught her to live like any middle-class families who resided in contemporary-styled homes.

Magda-dalawang buwan na ang nakalipas simula ng maihimlay ang kaniyang namayapang uncle sa kanilang family grave. Natapos na rin ang 49 days period of mourning kaya pwede na silang dumalo sa kahit anong celebration or entertainment events. Pero wala pa siyang napupuntahan ni isa. Her parents were all busy attending those and couldn't bring her dahil puro academic discussion lang ang na-a-anticipate niyang mangyayari.

Inip na inip na siya. Iyon na yata ang pinakanakakabagot na sandali sa buong buhay niya. Hindi naman din kasi siya makakalabas ng bahay ng walang sumusunod na guards. Hindi lang halata dahil normal ang mga suot nito pero ang awkward pa rin ng may nakabuntot sa kaniya.

Kung lumabas nga siya, pagbalik sa loob ng mansyon ay kulang na lang na dumanak ang dugo niya sa sama ng tingin ng mga tauhan. Kahit nga magsuot lang siya ng makulay na damit ay parang ilalabas na ng mga ito ang katana nila. Understandable naman. Baka fresh pa sa kanila ang pagkamatay ng kanilang amo. 

"Ojou-sama?" tawag ng isang mahinhing boses.

Mula sa pagkakahilig sa balcony ay umayos siya ng tayo at nilingon ang maid na dala-dala ang isang tray na may baso at pitcher ng juice. Kagaya ng ibang katiwala, maliban sa mga guards sa mansyon, ay nakasuot ito ng plain black na yukata. Saka lang niya naalalang inutusan niya itong magdala ng kaniyang maiinom.

Nilapitan niya ito upang tulungan ngunit umiwas ito at naunang ilagay ang dala sa mesa.

"Thank you, Kosaki-san," ani Sachii at hinila ito sa sofa. Nagpahila nga ito pero nanatiling nakatayo lamang sa gilid niya.

"House rules, Ojou-sama," paalala nito sa wikang Hapon kagaya ng naunang palitan nila ng mga salita.

"Heh," umirap siya. Ngumiti lang ang maid.