Lay Lay Lom Hayat

Birinci Bölüm

Bu bölüm Aidan_Roxs itafen yazılmıştır.

"Ben yine alışığım sensizliği yaşamaya, peki sen hazır mısın bensizliğe alışmaya?"

Giriş

"Böyle bir şeyi nasıl yapabildin? Hem de bizim evimizde?"

Ada çok sinirliydi.

Melek acı bir şekilde gülümsedi.

"Kendi evimde yapsaydım sonuç değişir miydi?"

O sırada Yağmur hastane odasına girdi.

"Evet, ölebilirdin sanırım."

"İstediğim de buydu zaten. Neden kurtarma gereği duydunuz ki? Düşmanınız değil miyim ben sizin? Böylece Yağız'ına kavuşmuş olurdun işte. Fena mı olurdu?"

Yağmur yatağın ucuna oturup Melek'in yüzüne eğilip fısıldadı:

"Başkalarının mutluluğunu çalarak kim mutlu olabilir ki?"

Melek bakışlarını yere indirdi.

O sırada Mayıs odaya geldi.

"Evet , ameliyat ücretin baban tarafından karşılandı. Biz de polise ifade verdik. Babanla konuştum. Sanırım başka bir şehre taşınıyormuşsunuz. New York'a. Yani bir daha bizi göremeyeceksin. Tabii biz de seni. Sana hiçbir şey söylemeyeceğim. Yalnız şunu bil ki , bir daha intihar etmeye kalkarsan bu seferki kadar şanslı olmayabilirsin. Kızlar , siz hazır mısınız? "

Ada ayağa kalkıp çantasının fermuarını kapattı.

Yağmur da hasta yatağından kalktı.

Mayıs gergin bir şekilde konuştu:u

"Sanırım gidebiliriz."

"Durun, size anlatmam gereken şeyler var. Ya da söylemem gereken. Ondan sonra nereye giderseniz gidin. Bir daha karşınıza çıkmam. Lütfen, sadece biraz beni dinleseniz?" melek yalvaran gözlerle mayıs'a bakıyordu.

Üç kız bakıştılar. Mayıs konuştu.

"Pekala, ama sadece 10 dakika"...

"Benim ilkim Yağız'dı. Onu ilk gördüğümde sanırım büyülenmiştim. O kadar özeldi ki benim için. Sonra, seni gördüm. Onun flört ettiği kız dediler bana. Kıskandım seni. Hem de deliler gibi. Ama, ama sonra neden onunla savaşmayayım ki? Dedim kendime. Böylece aklımda sinsi planlar geliştirdim. Babam doktor, bildiğiniz gibi. Ve Yağız' ın babası da o dönemlerde hastaydı. Bu benim aklıma bir fikir getirdi. Babama bir arkadaşımın babasını ücretsiz olarak tedavi edip edemeyeceğini sordum. Tabii işin iç yüzünü anlatmadım. Sadece... bir arkadaşım dedim. Yağız''ın yakın dostu barış'a da bütün bu olanlara sessiz kalması için yüklü miktarda para verdim.Adi bir insanım ben."

Melek 'in gözlerinden bir damla yaş geldi.

"Babam yufka yüreklidir,hemen kabul etti. Sonra Yağız''a ameliyat karşılığında , benimle sevgili olabilir mi diye sordum. Çok büyük bir ikilem yaşadı. Babası mı, sevgilisi yağmur mu? Günlerce okula gelmediği o günlerin, devamsızlılık sebebi buydu. Sonra kabul etmek zorunda kaldı. Kendinizi onun yerine koyun. Babanız ağır bir hasta. Onun iyileşmesini istiyorsunuz. Bir yanda da kaybedeceğiniz sevgiliniz var. Ne yapabilir ki? Eğer sevgilisini seçse, babası ölecek. Babasını seçse, kimse ölmeyecek. Yağız da bu yoldan gitmek zorunda kaldı. Yani teklifimi kabul etti. Ertesi gün, yağmur ile ayrıldılar., yağmur ne kadar çok şaşırmış ve üzülmüştün o gün. Bense ne kadar mutluydum. Aklımca oyunu kazanmıştım. Bu bile beni sevindirebiliyordu. Anlayacağınız,Yağız'ın beni sevmesi ya da benden nefret etmesi umrumda bile değildi. Sonrasını zaten biliyorsunuz. Kavga etmeye başladım sizlerle. Çok... üzgünüm. Ben.. mutlu olabiliriz diye... Yağız beni sever diye düşünmüştüm. Çok üzgünüm."