ZEMHERİ

Geçmişten Gelen Adam

Öncelikle herkese merhaba arkadaşlar. Uzun zamandır kafamda kurguladığım bu hikayemi sizlerle paylaşma kararı aldım. Bu işte harikayım diyemem ama kitap okumayı ve bir şeyler yazmayı seviyorum o yüzden buradayım  illaki eksikliklerim ,yarım gördüğünüz yerler olacaktır. 

yinede burada olup benimle birlikte kitabımı okuyacak olan arkadaşlarıma şimdiden teşekkür ediyorum yolumuzun uzun ve güzel olması dileği ile sağlıcakla kalın...

...........................

 Hayatın azap tohumları ile zehirlediği kelimelerin , dilden düşerken bıraktığı kirli lekeler vardı.

Bir kalbe düşürdüğü lekeler birde anlamlarının ruha düşürdüğü lekeler vardı,ruh benliğine düşen her lekeyi kanıyla sular elleri ile boğardı.Ruhum fazlaca acımasızdı.

Düşüncelerim beni en çok boğan sonuna kadar yaralamaktan çekinmeyen ve ruhumda derin yaralar açmaktan vazgeçmeyenlerdi .Beni ruhani uçurumdan iten düşüncelerimken beni orada tutan acılarımdı. Ruhum ve benliğim acımasız bir savaşın içindeydi kimin galip geleceğini bilmesemde her iki sonucun da beni biraz daha bilinmezliğe iteceğini hissediyordum.

Ne yapacağımı bilmediğim gün sayısı ucuz bir takvim yaprağı gibi beynimin semalarında geziniyordu.Anne kavramı gögüsümde ki kocaman boşluğa sığdırdığım yalanlardı.Baba kavramı ruhuma ölümbaz darbeleri vurandı. Kalbimin ve ruhumun en hasarlı kısımları onların kaburgalarımda ki boşluğa sığdırdıkları kimsessizliğin eseriydi.Hiçbir zaman iyleştiremediğim derin yaralarımın sahipleriydi. Şafak hep aynıydı bu günüm bir önceki günümün  tekrarı gibiydi.

Güçlü görünmek kime neye göre iyiydi?

zaman her yerdeydi geri sayım kum saatinde ki kumlara aitti, ruhum özgürlüğünü ilan edeceği günü bekliyordu. Benliğim fazlaca ölüydü ve ben,ölü gibi yorgundum.

zihnimin karmaşasında boğulmak üzereyken ,odamın kapısına tıklatıldığı dakikalar da onun sesini işittim.' Deren hazır mısın?'

O kader denen olğunun bana bahşettiği en güzel hediyeydi, ben tarafından kabul görmüş tek ailemdi. 

Efsun

Efsun yetimhanenin bana kazandırdığı ilk ve tek güzel şeydi ,onunla büyümüş ve aynı acılara onunla ev sahipliği yaptığım tek insandı. yetimhanenin soğuk duvarlarından ruhumun çatlaklarına sızan soğuk ,ruhumu üşütmesi gerekirken tam tersi ruhumu usul  bir sinsilikle yakıyordu.Beni görünmez bir ateşin içine iten yetimhane anılarım,gün geçtikçe ilmek ilmek ruhuma işleniyordu.Ruhumda ki bu yıkımın başka bir açıklaması olamazdı.

'Deren?'

Efsun 'nun sesini bir kez daha işitmenin vermiş olduğu huzur ruhuma tek iyi gelen şeydi.Benim için bana üzülen tek ailemdi ama şuan benden bir cevap beklediğini yansıtan sesi o kadar da huzurlu değildi.Bu düşünce beni gülümsetti, onu seviyordum.Kendime karşımdaki boy aynasından son kez bakıp odamın kapısına doğru yürüdüm,hazırdım.

odamın kapısına yürüyerek kapıyı açtım gözlerimi kaldırdığımda dış kapının yanında bulunan vestiyere kalçasını yaslayarak gri parlak stilettolarını ayağına geçiren arkadışıma baktım odamın kapısının sesini işiten arkadaşım kafasını ayakkabılarından kaldırarak benimle göz göze geldi.Bana samimi bir tebessümle bakarak ' Çok güzel görünüyorsun'. Dedi.

Kendi güzelliğinden haberi bile yoktu ona içtenlikle gülümsedim ve 'sende öyle görünüyorsun ' diyerek yanına adımladım. Bugün yine hiç sevmediğim ama nezaketen icabet  edeceğim bir doğum günü partisi vardı.partileri ve kalabalık olan hiç bir yerden haz etmezdim , bu insanları sevmememden kaynaklanan bir durumdu ama böylesi iyiydi,hatta çok iyiydi.