Just stay away...so that I will be safe from you.
Isang taon na rin ang nakalipas simulang iniwan niya ako, parang noong isang araw lang naganap ang mga pangyayari sa aking buhay pero I can say that I already moved on and my feelings for him is completely nothing.
Yun ang alam ako, wala na ako nararamdaman sa kanya dahil kahit na nakikita ko ang mga pictures nila sa aking facebook, wala akong nararamdaman na pait, inis o galit.
Di ko siya i-unfriend sa facebook dahil hindi ako bitter! Gusto ko nga lagi akong update sa buhay niya dahil pag nakikita ko siyang masaya, I can say that MASAYA NA RIN AKO PARA SA KANYA.
No hard feelings pero kahit papaano naging parte siya ng buhay ko, sa kaunting panahon nga lang naman.
Lumabas nalang ako sa aking kwarto saka tinawagan ang mga kaibigan ko para mamasyal sa mall.
Konti lang ang aking kaibigan dahil natatakot ako na pag maraming kaibigan ako at binigay ko ang tiwala ko sa kanila baka saktan at iwan lang nila ako sa huli.
Takot akong masaktan at maiwan, lalo na kung importante ka sa buhay ko.
Hanggang maaari sana, I keep myself distance to the other people lalo na dito sa lalaking ito na laging kasama ng kaibigan ko.
The way I'm feeling noong iniwan ako...alam ko ganoon din ang nararamdaman niya dahil kinuwento niya iyon sa akin kahit alam niyang di ako nakikinig sakanya pero sa totoo lang nakikinig talaga ako.
Nandito kami sa mall ngayon,
At agad ko siya napansin dahil he is looking at me right now na parang lulusawin ako kaya napa-iwas ako ng tingin.
I hate this kind of situation!
I hate him!
Please stop staring at me!
Dahil baka di ko mapigilan ang sarili ko at lapitan kita para makapag-eye to eye contact sayo. Chos~!
Kanina ko pa talaga siya nararamdaman na tumitingin sa akin.
Naaasar na talaga ako dahil hindi niya ako tinitigilan!
Naaasar ba talaga ako dahil sa titig niya o dahil sa nararamdaman ko?
Mali! Mali! Mali ito!!!
Hindi pwede mangyari ito, dahil ayoko...ayoko masaktan ulit ng dahil sa pag-ibig.
Oo, takot akong masaktan at maiwan pero mas takot ako magmahal ulit dahil hindi pa akong handa sa mga mangyayari sa kasalukuyan.
Malimit lang ako ngayon dahil ayoko talaga ilabas ang tunay na ako dahil hanggang ngayon alam ko siya pa rin ang mahal at kailangan ko ngayon.
Ngayong araw na ito ang fourth anniversary namin dapat pero wala eh, bumitaw na siya sa mga pangako na binitawan niya sa akin noon.
Sana pala talagang hindi ako naniniwala sa kanya para naman hindi ako nasasaktan ng paulit-ulit ngayon.
Nagpaalam ako sa kanila na pupunta ako sa rest room dahil hindi ko na talaga kaya at baka mailabas ko lang dito sa harapan nila ang aking tinatagong luha na kanina ko pang pinipigilan.
Habang naglalakad ako, hindi ko na talaga napigilan ang mga luhang kanina pang gusto lumabas....hindi ko mapigilan ngayon ang mga pesteng luha ko dahil sa nakikita ko.
SIYA
Siya ang nakita ko sa kabilang dulo ng dadaanan ko.
Akala ko wala na akong nararamdaman pero, mali pala ako. Maling-mali!!!
Ang saya niya habang ako ito nasa nakaraan pa at hindi alam ang gagawin sa buhay dahil sayo ko lang naman ito ibinigay ng buo.
Ang unfair talaga eh!
Bakit pa kasi kita nakilala?
Para saktan ako? That's it! Thank you for hurting me kasi sobrang sobra sakit pa rin hanggang ngayon kung alam mo lang.
Hanggang ngayon kasi, ikaw pa rin ang mahal ko at hinihintay nitong puso.
Nakatingin lang ako sa kanila ng napansin ko papunta sila dito sa pwesto kaya agad ko inayos ang sarili ko pero hindi pa rin tumitigil ang mga luha ko. Pakshet!
Anong gagawin ko?!
Asar!
Bahala na, kung makita man nila akong umiiyak...basta ang alam ko sa sarili ko na tunay ang nararamdaman ko towards sa kanya.
Habang palapit ng palapit sila sa akin lalong hindi tumitigil ang aking luha dahil iniisip ko pala na maka-usap at magka-eye to eye contact kami para ko na rin pinatay aking sarili sa sobrang sakit na madarama ko.
Ayan na, malapit na talaga sila.
1
.
.
.
2
.
.
.
3
.
.
.
Bwisit! Malapit na talaga sila at alam ko napansin na nila ako pero nung madadaanan nila ako, may nagtakip ng mata ko at dahil doon naiyak ako ng sobra kahit na nakakahiya sa mga tao sa paligid ko.
"Wala na sila, you are safe na. Bakit hindi mo ba siya makalimutan? Nandito naman ako...kami na handang tulungan ka para kalimutan niyang nararamdaman mo sa kanya. Wag mo sanang kakalimutan na maraming nagmamahal sayo lalo na ako."
Pagkasabi niya iyon, agad ako tumingin sa kanya at siya naman niyakap ako.
This kind of hug ang sobrang namiss ko sa isang tao na sa kanya ko lang pala mararamdaman ulit!!!
Niyakap ko siya ng mahigpit habang umiiyak sa kanya.
"Tulungan mo ko...tulungan mo kong kalimutan siya, paki-usap."
