Ayy çok tatlılarrrr:))
Sabah uyandıklarında ilk önce ellerini ve yüzlerini yıkadılar. Bayan Min onları kahvaltıya çağırdığında telefon sesi duyuldu. Hoseok'un annesi arıyordu. Bayan Min telefonu açtı. "Alo, günaydın Bayan Min." "Günaydın Bayan Jung" "Acaba rica etsem Hoseok'u eve çağırdığımı ona söyler misiniz?" "Ah tabiki kahvaltısını bitirsin hemen söyleyeceğim." "Teşekkür ederim. İyi Günler" "Rica ederim ne demek iyi günler"
O sırada iki kahvaltılarını yapıyorlardı. Yoongi Hoseok'a diğerlerinden de yemesi gerektiğini söylüyor, Hoseok ise hyungunu dinlemiyor ve ekmeğine çikolata sürmeye devam ediyordu. "Eğer böyle yaparsan hyungun çok üzülür ama Hoseok." "Tamam hyung üzülme bak hepsinden yiyorum." İkisi güle oynaya kahvaltılarını yaptıktan sonra Bayan Min Hoseok'a annesinin onu çağırdığını söyledi ve Hoseok evine gitti.
Daha kapıyı çalmadan annesi kapıyı açtı."Ah hoşgeldin oğlum. Geç içeri" "Annecim, bir şey mi oldu?" "Anlatacağım oğlum, hadi gel" Annesiyle birlikte içeri geçtiler. Bir sorun olduğuna emindi Hoseok. Annesinin yüzü solgundu ve annesi solgundu. Babası ise... Bir dakika, babası neredeydi? "Anne, babam nerede" "Baban şimdi eve gelemeyecek canım. Ve sana söylemem gereken şeyler var. İlk olarak biliyorsun ki bazen insanlar anlaşamayabilir ve yollarını ayırmak isteyebilirler. Biz de babanla artık anlaşamıyoruz ama sanma ki seni sevmiyoruz. İkimiz de seni çok seviyoruz ama ayrı ayrı. Tatlım biz artık babanla aynı evde yaşamayacağız. Taşınıyoruz."
Taşınmak? Ayrılmak? Boşanmak? Sevmek? Bunlar nedir ki? İnsanlar sever, sevilir, kızar, kırılır, üzülür, ayrılır, taşınır, boşanır. Ama en önemlisi bunları yapmak değil. Önemli olan bu duyguları en az hasarla kapatabilmek. Hepimizin hayatımızda çok zor dönemler geçirdiğini biliyoruz. Belki de şimdi o dönemlerden birindeyiz. Belki ailevi sorunlar, belki çeşitli zorbalıklar, belki de psikolojik durumlar. Ama bunlar ne olursa olsun zamanla önüne geçilebilecek durumlar. Asıl olması gereken bu ve bunlar gibi kötü zamanlarda elimizde olan ruhumuzu ve vücutumuzu en iyi şekilde idare edebilmek. En kötü zamanlarda bile sabredebilmek. Çünkü hepimiz biliyoruz ki bu dönemleri atlatacağız. Bunları analayabilecek yaştayız.
Ama Hoseok değildi. Çığlık çığlığa ağlıyor babasını istiyordu. Bayan Jung onu sakinleştirmeye çalışsa da hiçbir işe yaramıyordu. Hayır bunlar olamazdı. Annesi veya babasından ayrılamazdı. Onlar da Hoseok'u böyle üzmezlerdi değil mi? Hem babası biricik oğlunu çok severdi. Ondan asla ayrılamazdı. Evet asla.
Ama ayrılıyordu. Biricik oğlu mu? Onun babasının 2.bir ailesi vardı. 2.bir karısı, 2.bir oğlu ve bir kızı. Onun Hoseok'a ihtiyacı yoktu ama oğlunun ona ihtiyacı vardı. Sanırım babası artık onu sevmiyordu. Yaklaşık yarım saat sonra Hoseok sakinleşmiş, eşyalarını toplamaya başlamıştı bile. Dünyası başına yıkılmıştı. Babası onu artık sevmiyor artı olarak da taşınıyorlardı. Peki hyungu? Ona bütün bunları nasıl söyleyecekti? Nasıl onsuz yaşayacaktı? Bunların hepsini gelecekte göreceğiz. Şimdi şu anki zamana dönüyoruz.
Eşyalarını toplamışlar. Hoseok'un gözleri hala yaşlı. Annesi de çok üzgün ama oğlu için dik durmaya çalışıyor. Artık Daegu'dan Seul'e yerleşecekler. Yeni bir hayatları olacak. Yani en azından Bayan Jung kendini böyle kandırıyor. Ya Yoongi? Hoseok onunla vedalaşmadı. Gitmelerine çok az kaldı. Hyungunu bulması lazım. Umarım evdedir. Tuttuğu annesinin ellerini bıraktı ve hyungunun evine doğru koştu. Evleri uzak değildi zaten. En azından bu konuda şanslıydı. Soluk soluğa zili çaldı. Kapıyı açan Bayan Min onu görür görmez oğluna seslendi.
Yoongi aşağı indiğinde kapıda biriciğini gördü. Direk dudakları yukarı doğru kıvrıldı ve koşarak ona sarıldı. Hoseok daha şiddetli ağlamaya başladı. Hoseok o an fark etti ki ona gideceğini söyleyemezdi. Yanından koşarak ayrılmadan önce tek bir cümle söyledi.
"Hyung, beni unutma olur mu?"
Yaklaşık 530 kelime. Uzun bölümler yazmak istiyorum ama dershaneye gitmem gerek. Umarım daha uzun bölümler yazabilirim. Umarım oy ve yorum atarsınız. Beni çok mutlu edersiniz🥰💗
