Masum çocuklarıydık hayatın, kimimizin dizleri parçalanmış, kimimizin kafası gözü yarılmış, gülerdik. Mutluyduk her an. Üzüntü keder bilmezdik, oyunumuz oyuncağımız olduktan sonra... Önemli değildi hiç bir şey.
Ufakken hatırlarım her çeşidinden meybuz alıp sokak köşelerinde oturup üstümüz başımız kirlenene kadar, akşam ezanı okunana kadar geçirdiğimiz günleri. Plastik topların verdiği coşkuyu hiç bir şey veremezdi. Kovulurduk apartmanın önünden, geçerdik yolun ortasına. Mani olamazdı her hangi bir azar o anki heyecanımıza mutluluğumuza. Akşam olur eve girerdik. Sabahı iple çekip kahvaltıyı aceleden yapıp atılırdık yeniden sokağa.
İlerledi günler, haftalar yılları tamamlarken her yeni gün, yeni bir acı vermeye başladı. Yara bereleri aştık, kalp ağrıları sardı dört bir yanımızı. Önce gülen yüzlerimiz soldu, uykularımız kaçtı, sabahı edip çıkamaz olduk evlerden. Sokakları terkettik sahte sevgilerin bizi terkettiği gibi. Kapandık içimize doğru. Yalnızlıklar ve tatlı anılar bizim mutluluğumuzdu. Herkes gitti, baş başa kaldık yeniden. Şimdiki oyuncaklarımız, kelimeler, en iyi oyunumuz SUSMAK. Sıra bizde, var mısın oyuna ?
"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇOCUKLUĞUM
RandomMutsuz değilim sadece çocukluğumu kaybettim.Tuvaletim bittikten sonra annemi çağırıp''anneee bitti''diye bağırdığım anlarımı kaybettim.Ben en saf,en içten gülüşlerimi kaybettim.Çocukluğum gitti benden.Ben hep büyümek istedim çocukken,galiba biraz fa...
