Hayır! Yoksa beni istemiyorlarmı?Arkadaşlarım tarafından sevilmiyormuyum?Neden beni çağırmadılar.Bensiz evde toplanıp oyun oynadılar? İşte bu sorular benim küçükken kendime sorduğum hatta en çok sorduğum sorulardı.Evde geniş bir aile olduğumuz için çağıramazdım arkadaşlarımı.''Hadi kızlar geliin bugün de bizde oynayalım,benimde bebeklerim var''diyemezdim hiç.''Babaannem kızacak mı?Eyvah sakın amcamın odasına girmesinler!Sesli bir şekilde gülerlerse onlar gittikten sonra babaannem bana çok kızacak''Arkadaşlarımı bu sorularla baş başa kalmayayım diye çağırmazdım hiç eve.Bu neden peşinde bir sürü sorunla geliyordu.
Benim çocukluğumu ahmak ayaklar eziyordu.O zamanlar böyle düşünüyordum.Zoruma giderdi herşey.Ama herşeye rağmen şimdikinden daha mutluydum ben.Arkdaşlarımı eve çağıramadığım için hayali arkadaşlarım vardı benim.İsimleri bile saçmaydı.Ama o zamanlar ben uydurmuştum işte.Birisinin adı ''vılla'' diğerinin adı ''vilciya''.Bu kızlarla büyüdüm ben.Koltuğun arkasına geçip.Oradada sessiz sessiz oynardım hayali arkadaşlarımla,onlar beni hiç bırakmazlardı.Küsmezlerdi bana.Yalnız bırakmazlardı beni.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇOCUKLUĞUM
DiversosMutsuz değilim sadece çocukluğumu kaybettim.Tuvaletim bittikten sonra annemi çağırıp''anneee bitti''diye bağırdığım anlarımı kaybettim.Ben en saf,en içten gülüşlerimi kaybettim.Çocukluğum gitti benden.Ben hep büyümek istedim çocukken,galiba biraz fa...
