ASANSÖR

2. BÖLÜM(SAKİN OL)

Heyecan ve panik karışık duygulara bazen kalbimiz dayanamaz. Hızlı atar sanki yerinden çıkmak istercesine. Korku kavramı, tanımak istemeyeceğiniz ve istemeyeceğim bir kavramdır bana göre. Cesur olun, cesur kalın...

2.BÖLÜM(SAKİN OL)

Gözlerimi öyle sıkı kapatmıştım ki sanki içimden bir ses burada kötü şeyler olacak diye bağırıyor bildiğiniz. İçinde bulunduğumuz bu durum aynı şöyle, ben gözlerimi sıkıca kapatıp ona, Onur'a, o masmavi gözlere sarılıyorum, o masum atan kalbe tutunuyorum. Onur'da aynı şekilde ama benim aksime bana güven verircesine sarılıp diğerlerine bir şeyler anlatıyordu. Ben mayışmış bir şekilde Onur'un güzel, erkeksi kokusunu içime çekerken olayın farkına varıp gözlerimi hızlıca açtım. Tam o sırada asansör biraz daha yavaşlayıp durdu. Onur'a şüpheli gözlerle bakarken bildiğiniz beni bırakma diye gözlerimle bağırıp yalvarıyordum. O ise bana güven, halledeceğim gibi bir bakış atıyordu sakince. Bu çocukta hiç mi korku yoktu? Aramızdaki en sakin, zeki, düşünceli kişilik Onurdu belki de. Ben olmadığım kesindi. "Yavaşça çıkalım abi buradan." diye söylenen Rüzgar'ın tedirgin edici ve panikleyici sesinden sonra iyice korkmaya başlamıştım gerçekten. Bu belalar niye hep beni çeker ki zaten(!)."Rüzgar haklı abi, Onur şu kapıyı zorlayalım mı ne dersin? En azından boş boş durmamış oluruz kardeşim. Biraz daha böyle durursak kafayı yiyeceğim ben net." "Sende bir kafa var mıydı Efe bu olaydan sonra öğreneceğiz galiba." "Sessiz olun biraz, ikinizde! Bir şeyler düşünmeye çalışıyorum ama sayenizde olmuyor. Efe'nin dediği gibi kapıyı zorlayalım olmazsa telefon tek çare olarak kalıyor." Sanki ben yokmuşum gibi davranmaları ve fikrimi almamaları kırıcıydı ama şu an bunu düşünecek durumda değildim, değildik. "Kumru, korkma güzelim tamam mı, sakin ol çıkaracağım bizi buradan." "Biliyorum" dedim ama sanki bir fısıltı gibi çıktı sözler ağzımdan. Çıktı, uçtu ve gitti.. Ama biliyordum çıkaracağını. Onur'a güveniyordum. Diyeceksiniz ki daha tanışalı yarım saat oldu olmadı hatta tanışmadın bile daha nasıl güveniyorsun. Bilmiyorum, bilmiyorum ama güveniyorum işte. "Ya tamam asansörde kalmak daha önce istemiştim, o güzel kızlarla asansörde kalmak mükemmel hayaldi ama bunun gibi değildi ki abicim. Tamam Kumru'da güzel kı-" diye tamamlayacakken Onurdan boğaz temizleme sesi geldi. "Efe boş boğazlık yapma da gel kapıyı zorla." Daha önce asansörde bir defa kalmıştım ama bunun gibi değildi. Hatta bu asansörde kalmak bile değildi. Bildiğiniz düşmüştük, bir asansör boşluğuna, çukura, daha korkunç olanı bir felakete... Düşmekte olmayabilir bu çakılmıştık. Resmen çakılmıştık... Ama bir şey söyleyeyim mi? Size yemin ederim o kadınla aynı evde yaşamaktansa Onur, Efe ve Rüzgarla bu asansörde bir ömür kalırım yemin ederim. "Oh sonunda oldu be. Abicim ilk kez beynimi bu kadar yordum. Bu kadar zekilik bana fazla dinlenmem lazım benim." Efe'nin sitemli söylenişi karşısında asansör kapısının açıldığını, yani açtıklarını yeni fark etmiştim. "O-onur kapı, kapı açılmış, başarmışsınız Onur." Sevinçle Onur'a sarılınca şoktan ne yapacağımı bilmeden geri çekildim. "Ş-şey kusura bakma, yani birden oldu, o yüzden şey ettim yani heyecanlanınca ve mutlu olunca şey oldu-" diyerek lafı toparlamaya çalışırken daha çok batırdığımı fark edip içimden kendime bir güzel sövdüm. O da o büyüleyici sırıtışı ile lafımı böldü. "Tamam Kumru, sakin ol bir şey olmadı." Cevap vermeden açılmış kapıdan dışarı çıktım. Benimle birlikte diğerleri de çıkmıştı. Etrafa biraz bakınca buranın hiç güvenli olmadığını düşündüm."Çocuklar burası hiç güvenli değil haberiniz olsun." İlk defa Efeye hak vermiştim gerçekten, ilk kez mantıklı konuşmuştu burada kalalı. "Efe haklı yardım çağırmamız gerekiyor Onur. Yoksa kötü şeyler olacak biliyorum. İçimde kötü hisler var ve genelde bu hislerim doğru çıkar benim." "Tamam da Kumru şu an sadece soğukkanlı olmamız gerekiyor. Korkmamamız ve birbirimize güvenmemiz gerekiyor. Sadece yapacağımız şey bu. Neyse hadi biraz daha ileri gidelim, bakalım etrafa." Onur'un da dediği gibi sadece korkmamamız ve birbirimize güvenmemiz gerekiyor. Tek olay bu.. Hadi Kumru yapabilirsin. Hep beraber ileri doğru gittik. Daha ne kadar gideceksek zaten. Olaya bakın allah aşkına daha bugün tanıştığım kişilerle asansörde kaldık, asansör düştü, ve biz bilmediğimiz bir yerdeyiz... Bilmediğimiz bu yerde, soğuk duvarlar arasında, daha ne kadar korkabilir da ne yaşayabilirdik ki?

****** 

Yine ben geldim canlarımm... Biraz fazla uzun sürdü ama lise işte zor oluyor. Sınavlarım da vardı bildiğiniz gibi ve onlara çalışmam lazımdı. Şimdi gelelim bölüme... Sizce neler olacak. Kumrunun hisleri hakkında ne düşünüyorsunuz? Daha ne yaşayabilir acaba bu dörtlü.. Bir sonraki bölümde görüşürüz ballarım<33