Default Title - မချစ်တတ်ခ့ဲ​သော

ep -1

ကျွန်မဒီနှစ်ဆိုရင်ပထမနှစ်​ကျောင်းသူ​တောင်ဖြစ်​နေပြီ
တကယ်​တော့ကျွန်မတို့​နေတ့ဲမြို့​လေးမှာတက္ကသိုလ်မရှိပါဘူး
​အေး​ဆေးပြီးရွာဆန်ဆန်​နေရာ​လေးပါ
အ့ဲတာ​ကြောင့်ကျွန်မအ​ဒေါ်​နေတ့ဲမြိုြမှာ​ကျောင်းတတ်ဖို့ဖြစ်လာခ့ဲတာ

'သမီး​ရေမြန်မြန်လုပ်  ​​နောက်ကျဦးမယ်
နည်းနည်းလည်း​ဝေးတာန့ဲ'
"ဟုတ်​မေ​မေ့ ပြီးပြီ  လာခ့​ဲမယ်"

​ဖေ​ဖေကကား​ပေါ်အထုတ်​တွေဆွဲတင်​ပေး​နေသည်။ တကယ်​တော့ကျွန်မကို​ဒေါ်​လေးတိုဆီပို့ရန်ဖြစ်သည်

ပစ္စည်း​တွေတင်ပြီးကျွန်မတို့စထွက်လာခ့ဲသည်။
ကျွန်မ​တော့မြို့ကြီးပြကြီးဆိုသည်ကိုသိပ်ဘဝင်
မကျ ​အေး​ဆေး​နေရသည်ကိုပို၍နှစ်သက်သည်

သွားရမည်ကနည်းနည်း​ဝေးတာမို့
ကား​ပေါ်တွင် အိပ်ပစ်လိုက်သည်။

"မမ မမ " "ထ​တော့​ ထ​တော့ ​ရောက်ပြီ"
​"ဟမ် ဟမ် ဘာလဲ ​ရောက်ပြီလား"
​မောင်​လေး​ခေါ်​တော့မှကျွန်မနူိးလာသည်

မြင်ကွင်းများ​ဝေဝါး​နေသည် တဖြည်းဖြည်းကြည့်ယူရသည်။
မြို့ဆန်လွန်း​သောမြင်ကွင်းများကိုသာ
ပတ်လည်မြင်​နေရသည်။ထိုမြင်ကွင်းများ
ကျွန်မအဖို့စိတ်ရူပ်စရာ​ကောင်းလှသည်။

ကား​ပေါ်မှအိတ်များကိုဆွဲရင်း ​ဒေါ်​လေးအိမ်သို့​ ဝင်လာခ့ဲသည်။
တကယ်​တေည့​ဒေါ်​လေးအိမ်ဆိုသည်
ကျွန်မငယ်ငယ်​လေးတည်းက သာ​
​ရောက်ဖူးခ့ဲသည်မို့ မမှတ်မိ​တော့
အားလုံးအစိမ်းသက်သက်ဖြစ်နေသည်။

"သမီး​လေး လှုိင်း ငါ့တူမ​လေးက
​တော်​တော်​တောင်အရွယ်​ရောက်​နေပြီပဲ
မ​တွေ့တာကြာ​တော့ လှလာလိုက်တာ"

​ဒေါ်​လေးကကျွန်မမျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်ပြီး​ပြော​နေသည်။တကယ်​တော့​ဒေါ်​လေးတို့မှာ
သားသမီးမရှိဘူး​လေ။အ့ဲဒါ​ကြောင့်က​လေးတိုင်းကိုသူ့သားသမီးလို လိုက်ချစ်​နေတာ
ကျွန်မတို့​မောင်နမနှစ်​ယောက်ကိုလဲ
တအားခ​ျစ်ရှာတာ။

"​သြော် လှုိင်းသမီး​လေးအခန်းကအ​ပေါ်မှာ
အ့ဲအခန်း​လေးက ​ဒေါ်​လေးက​လေးရရင်
သူ့အတွက်ဆိုပြီး ထားတာတာ ခု​တော့ဘယ်သူမှမရှိဘူး​ပေါ့"