My Last Chance

Chapter 4

Chapter 4

May POV

"Bakit naman gusto mo dito tayu mg dinner Mahal? diba I told you I would cook for you tonight?"

"Blake please gusto ko lang talaga mg uli at dito mg dinner just like a date diba? please"

"Haix sige na nga" ngumiti ako at hinawakan na ang braso niya ng uli uli kame sa mall hangan sa napapunta kame sa baby section, lumapit si Blake sa isa sa mga dress na kulay pink siguro for a one year old baby girl yun kakasya

"Ilang buwan na din tayung kasal Mahal pero hindi pa din tayu makabuo, ang saya sana kung baby girl diba? babagay siguro ito sa kaniya" humarap siya sa akin habang hawak hawak niya ang dress

God! ang hirap

Ang hirap hirap pigilin ang mga luhang gustong gusto nang lumabas

"Oo nga Mahal.. wag ka mg alala makakabuo din tayu" I forces to smile at him at hinigit na siya papalayo sa lugar na yon

Baby ko... I am sorry.. pero soon ipapakilala din kita promise

It was dinner time at na receive ko na din ang txt ni Jane na andun na siya sa kakainan namin restaurant inakit ko na si Blake dun at agad din namin nakita si Jane pagkapasok, lumapit kame sa kaniya at halatang parehas sila nagulat dahil ang alam ni Jane ay kameng dalwa lang ang mg didinner at ang alam naman ng asawa ko ay kameng dalwa lang

Umupo na kame at pinilit ko na mgkaharap talaga ang dalwang to

"Oh wait, Mahal I need to go to the bathroom excuse me" pagpaalam ko, parehas sila tumango sa akin at tumayo na ako pero bago ako umalis hinalikan ko muna si blake sa noo niya

Sinigurado kong nakita nila ako pumasok sa loob ng restroom ng restaurant at sumilip din ako bago umalis nang makita ko na hindi na sila nakatingin sa bandang ito ng madali ako lumabas at ng tago

Nakatingin ako sa kanila na ngun ay ngkatingin sa menu parehas, bagay nga sila at alam kong aalagaan ni Jane si Blake at ang anak ko sana lang sumangayon ang lahat sa plano ko

Tumalikod na ako sa kanila at sa pagtalikod na yun isang luha ang pumatak tapos may sumunod ulit at sumunod pa walang tigil ang pag uunahan nito, kahit anong pumas ko ayaw parin nila tumigil

Kinuha ko ulit ang phone ko at kahit medyo blurred I composed a text for my husband

Mahal, ngtxt si mama kailangan ko na umuwi pero wag ka mg alala mg tataxi nalang ako dyan ka lang samahan mo muna di Jane mg dinner muna kayo, I'll be fine

I press Send at feeling ko mas lalong lumaka ang pag agos ng mga luha ko ngayon, ng mumukha na akong tanga dahil habang ng lalakad ay umiiyak ako

Ng vibrate ang phone ko kaya agad ko ito kinuha

Reply ni Blake

Sure ka mahal? okay lang naman daw kay Jane at kelan ka umalis ng hindi agad dumeretso dito?

Shet! oo nga pala matalino to

Hindi na mahal nasa taxi na ako dyan ka nalang I'll see you later

Binilisan ko na din agad ang lakad ko dahil baka mghanap pa siya at makita pa ako pero kakamadali ko at dahil walang tigil padin ang mga leche kong luha natapilok ako pero taliwas sa iniisip ko may biglang humawak sa bewang ko dahilan para hindi ko matumba

"Careful" napatingin ako sa taong umimik, he gave me a smile at inabot sa akin ang panyo niya "Dapat ang isang babae katulad mo hini dapat na iyak ng ganyan" he said smiling, hindi ko na kinaya lalo ako napaiyak at napayakap nalang sa kaniya