Gece Yarısı Şarkısı

Ay Işığı

İnsan ne ile savaşır? Düşmanıyla mı kendisiyle mi?

Neyi silip atar hayatından, hataları mı kendine olan öfkesini mi?

Ne zaman yalnız hisseder? Yanında kimse yokken mi yanında birileri olmasına rağmen mi?

Adım attığım bu toprakta kaçışan böcekler gibi kaçamayan ve yürüdükçe ezildiğim yapraklara yalnız başımayım işte. Beni sarmalayan gece, gökyüzündeki yıldızları görünmez kılan bulutlarla yapayalnız.

Bir an yürüdüğüm ıslak yaprakların üzerinde durdum. Gözlerimi kapatırken yüzümü gökyüzüne çevirdim. Derin bir nefes alırken çoktan dinmiş olan yağmurun hayaletini içime çektim. Tüm bedenimi yine bir ürperti ele geçirmişti. O his, izlendiğimi hissettiren, beni her seferinde şüphenin pençelerine bırakan o his. Bu sefer gözlerimi açmadım.

Ellerim yumruk olmuş, göğsüm bu garip hissin heyecanıyla inip kalkarken uzatsam dokunabileceğimi düşündüğüm bir an oldu. Gözlerimi kapalı tutmaya devam ederken yavaşça bir adım attım. Nemli yaprakların dokusu ayağıma yapışırken diğer ayağımı da zemine bıraktım. 

Sanki gözlerimi açsam kör olacakmış gibi hissettiren bir ışık vardı perdenin arkasında. Uzaklaşmak ya da yakınlaşmak istediğimden emin değildim. 

Ben hala hissimi kucaklayamamışken, nefesim buz kesildi. Tenim ürperdi, soğuk hava her yerden beni sarmalamaya başladı.

Gözlerimi ciğerime dolan buz gibi havanın verdiği acıyla açarken, değişen dünyama korkuyla baktım. Hava o kadar soğuktu ki buharlaşan nefesim geceyi bembeyaz bir tül gibi kesiyordu. Etraf zifiri karanlıktı, ışık yok olmuştu. Yolumu kaybetmiştim, hiç bulamayacak gibi hissediyordum.

Ellerimi bedenime sararken, parmak uçlarımın morardığını ve artık hissetmediğimi fark ettim. Adım atacak bir enerjim yoktu. Ateşim de gücümde ışıkla birlikte yok olmuştu.
Nefesimi zar zor alırken, başımın toprağa çarptığını ve yerde mümkünmüş gibi küçüldüğümü hissettim.
Güvende hissetmem gereken gecenin karanlığında sanki yok olur gibiydim.

--------------------------------------------------:::::I::::::---------------------------------------------