Scrooge's love! (Complete)

Chapter 3(Zawgyi )

Chapter 3

“ က်ဴးက်ဴး....”

“ ဟမ္?”

ေရွာင္လီဟြား သူ႕ ဝယ္လာသည့္ မုန့္ကို တည္ၿငိမ္စြာ
စားေနသည့္ ေဟက်ဴး၏ ေခါင္းေလးကို ဖြရင္း ေခၚလိုက္ေတာ့၊ ေဟက်ဴးက အသံခပ္တိုးတိုး ျပန္ထူးလာ၏။

“ ငါ မင္းကို သေဘာက်တယ္။ “

“ အင္း...”

စားေနလက္စ မုန့္ကို ၿမိဳခ်ၿပီးေနာက္၊ ေဟက်ဴးက ပါးစပ္သုတ္လိုက္ရင္း တည္ၿငိမ္စြာ အသံျပဳလာ၏။

“ ငါက ကပ္ေစးနည္းေပမဲ့ မင္းအတြက္
အခ်စ္ေတြေတာ့ ပုံေပါလေအာ ေပးနိုင္တယ္ “

ေရွာင္လီဟြား အယူခံဝင္လိုက္ကာ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
ေဟက်ဴးကို ၾကည့္လိုက္၏။

“ အခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ...။
စားလို႔မွမရတာ။ “

ေဟက်ဴးက တည္ၿငိမ္စြာပင္ ဆိုကာ ထိုင္ခုံေပၚ ထိုင္လာရင္း တီဗြီအစီအစဥ္တစ္ခုကို လွမ္းဖြင့္လိုက္၏။
တီဗြီက ေပၚထြက္လာသည့္ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ဟာ
ဧည့္ခန္းေလးထဲ ေမ်ာလြင့္လ်က္...။

“ ငါ မင္းကို တင္ေႂကြးထားတာပဲေလ...။”

“ ငါက ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ေပးေနတာကို...
မင္းက မခံစားတတ္ဘူးလား။”

ေရွာင္လီဟြား လို ကပ္ေစးနည္းသည့္လူဟာ ေဟက်ဴးအတြက္ ပိုက္ဆံကို သုံးစြဲသည္ေလ။ ဒါ သူ႕၏
အစြမ္းကုန္ ခ်စ္နည္းပင္။

“ ဟုတ္လား ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားအခ်စ္ကို
မခံစားမိဘူးေရာ္။ ခင္ဗ်ား ေငြမက္တာပဲ ခံစားမိတာ။ “

ေဟက်ဴး ဆက္ေတြးကာ ေျပာလိုက္၏။

“ လူတိုင္းက ေငြမက္ၾကတာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဘာလို႔
သိသာေအာင္ ေဖာ္ျပေနတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္
စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ “

“ ဟမ္? ငါေတာ့ ေငြမက္တာကို အျပစ္လို႔ မခံစားမိပါဘူး။ ငါ့လုပ္အားခ ေငြ ငါ မက္ေမာတာ
အျပစ္မွမဟုတ္တာ...”

“ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တာလား?”

“ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္မွာ အ႐ူးအသြပ္ဆုံး ကာလအပိုင္းအျခားဆိုတာ ရွိတယ္။ ငါက
ဒီကာလေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္
ေသခ်ာတယ္။ ငါ မင္းကို သေဘာက်တယ္။ “

“ ေကာင္းၿပီေလ...။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္မွာေနေပး။ “

သူ႕၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ဝက္ခန့္မွ်ေတာင္ မရွိ၊ ပိန္ပါးၿပီး
ျဖဴသြယ္သည့္ ေကာက္ငယ္ေလးဟာ သူ႕ကို ေအာက္ထပ္သို႔
ဆင္းခိုင္းလာသျဖင့္ ေရွာင္လီဟြား ၿပဳံးလိုက္၏။

“ဒီလိုမွ ျဖစ္မွာလား?”

“ ခင္ဗ်ားသေဘာပဲေလ...”
ေဟက်ဴးဟာ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားဘဲ ဆိုလာ၏။

ဆက္ခနဲ ဆြဲ၍ ရွိုက္နမ္းလာမႈေၾကာင့္ ေဟက်ဴး
ခဏမွ် ေၾကာင္အ’သြားၿပီးေနာက္၊ ျပန္လည္ ဦးေဆာင္၍ ေရွာင္လီဟြား ကို ရွိုက္နမ္းၿပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔
ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားေခ်သည္။

.

.

.

.

ေဟက်ဴး အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ေရွာင္လီဟြားကို
ၾကည့္ကာ ၊ သူ႕ခြၽတ္ခ်ထားသည့္ အကၤ်ီကို
လွမ္းယူၿပီး အိပ္ကပ္ထဲသို႔ ႏွိုက္ယူရင္း ခ်က္လက္မွတ္ထုတ္ကာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ သူ႕အဝတ္အစားေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္
ျပန္ဝတ္လိုက္ေခ်သည္။

ေရွာင္လီဟြား၏
မို႔အစ္ေနသည့္ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း
မ်က္ခြံတစ္စုံအား ေဟက်ဴး
ခပ္ဖြဖြ နမ္းရွိုက္လိုက္၏။

“ ေရွာင္လီဟြား...ထေတာ့ေလ...။”

“ေရာ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကး...”

ေရွာင္လီဟြား နာက်င္ေနမႈကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ၊ ကုတင္ေပၚက ဝုန္းခနဲ ထရပ္ရင္း ခ်က္လက္မွတ္ ကမ္းေပးလာသည့္ ေဟက်ဴးကို ကုတင္ေပၚကေန ကန္ခ်လိဳက္ေတာ့သည္။

သူ႕ကို မ်က္ႏွာေသေလးျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနသည့္
ေဟက်ဴး၏ ဂုတ္ကို တ႐ြတ္တိုက္  ဆြဲကာ၊ အိမ္အျပင္သို႔ ဆြဲထုတ္လိုက္ေခ်ေတာ့သည္။

ဒီေခြးသားကို သူ ရိုက္လို႔ရမလား။
တစ္ေယာက္ေယာက္ ေျပာၾကစမ္းပါအုံး။ ရိုက္သတ္ပစ္လို႔ရမလားလို႔။

“ခင္ဗ်ားက မေပ်ာ္ဘူးလား။ ခင္ဗ်ား
အရင္ကဆို ပိုက္ဆံရရင္ ေပ်ာ္ေနၿပီးေတာ့။”

သူ သူ႕ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ေလ။ သူ မွားသြားလို႔လား။

“ မင္း သြားေတာ့! ငါ့ဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႕!”

ေဟက်ဴးဟာ အိမ္အျပင္ဘက္မွာ မ်က္ႏွာေသေလးျဖင့္ အိမ္ထဲသို႔ ေငးေမာေနဆဲသာ....။

အခ်ိန္တစ္ခု ၾကာေတာ့...၊ ေရွာင္လီဟြား၏
ရွိုက္ေအာ္ငိုသံကို ေဟက်ဴး ၾကားလိုက္ရ၏။
သူ ဘာမွားသြားလို႔ ေရွာင္လီဟြားက ငိုေနရတာလဲ။

ထိုသို႔ေတြးရင္း... ေဟက်ဴးဟာ အိမ္၏ ေဝးရာဆီ ထြက္သြားခဲ့ေခ်ေတာ့သည္။