Η Κόκκινη Αλεπού

17. Σπίτι δεν έχει;

Κρύος αέρας φυσούσε και χτυπούσε τα πρόσωπα των δύο συνεργατών καθώς προχωρούσαν προς το αμάξι.

Είχαν αποφασίσει να σταματήσουν την κουβέντα και να επιστρέψουν σπίτι, γιατί η Βάγια δεν ηταν έτοιμη να ολοκληρώσει την ιστορία της προς το παρόν. Ο Μπίλι, αν και τον έτρωγε η περιέργεια, συμφώνησε μη θέλοντας να την πιέσει.

Η ερώτηση που τρυγυρνουσε το μυαλό του όμως δεν έλεγε να σταματήσει να τον ενοχλεί. Είχε φτάσει σε σημείο που απλώς κοιτούσε τον δρόμο, αφηρημένα, οδηγώντας ασυναίσθητα, ώσπου η Βάγια μίλησε..

"Ειναι πολλά να επεξεργαστείς... καταλαβαινω"

"Όχι δεν..." τραυλισε εκείνος "δεν είναι αυτό."

"Τότε;"

"Έχω μια ερώτηση. Βασικά, έχω πολλές ερωτήσεις! Αλλά ας πούμε ότι αυτή είναι..βασική."

Η Βάγια πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Ρωτα."

"Αυτός έχει την επόμενη κάρτα;"

"Νομίζω πως ναι."

"Πως το ξέρεις;"

Η Βάγια έψαξε για λίγο στην τσάντα της και έβγαλε απο μέσα την κάρτα.

"Εκτός από το 'έναν παλιό φίλο' που δίνει μια πρώτη ιδέα..." ξεκίνησε να λέει "είναι επίσης και το 'μη με κάνεις να περιμένω'. Ο Αλεξ το έλεγε πολύ συχνά αυτό... είχε ένα μικρό θέμα με την ώρα. Ήθελε να ειναι ακριβής και συνεπείς στην ώρα του."

Ο Μπίλι απλώς ένευσε καταφατικά και συνέχισε να οδηγεί.

"Σου έχουν μείνει μόνο δύο μέρες." Της είπε μετά από λίγο.

"Ναι.." αναστέναξε εκείνη. "Ας ελπίσουμε ότι δεν έχουν μείνει πολλές κάρτες ακόμα."

"Άλλο θέλω να πω." Συνέχισε ο Μπίλι. "Πρωί πρωί θα πάμε να τον βρούμε; Δεν πρέπει να περιμένουμε ξέρω γω μέχρι το βράδυ;"

"Όχι... το βράδυ θα ειναι πολύ επικίνδυνα στο κλαμπ." Τον πληροφόρησε. "Άσε που θα έχει κόσμο. Καλύτερα πρωί..."

"Μισό λεπτό, κλαμπ;" ρώτησε ο Μπίλι παίρνοντας τα μάτια του απο το δρόμο για μερικά δευτερόλεπτα.

"Ναι κλαμπ. Ξέρεις, εκεί που πάνε και πίνουν οι άνθρωποι.. χορεύουν...φλερτάρουν... κάνουν σ-"

"Ναι ξέρω τι ειναι το κλαμπ!" Την διέκοψε κάπως νευρικά. "Η ερώτηση μου είναι γιατί θα πάμε;" διευκρινησε. "Σπίτι δεν έχει;"

Ένα δυνατό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της Βαγιας. Ένα γέλιο που έκανε την καρδιά του να χτυπάει πιο δυνατά. Δεν μπορούσε όμως να της το δείξει... τουλάχιστον όχι τώρα.

"Και γελάς επειδή...;" ρώτησε δήθεν ενοχλημένος.

"Α συγγνώμη, δεν κατάλαβα ότι σοβαρολογείς." Σκούπισε ένα δάκρυ από τα μάτια της η Βάγια. "Επίσης, νόμιζα ότι θα ήθελες να πάμε σε ένα ασφαλές περιβάλλον."

"Και σε πιο σύμπαν ειναι το κλαμπ ασφαλέστερο από το σπίτι;" ρώτησε ο Μπίλι σταματώντας το αμάξι έξω από το σπίτι της.

"Στο  'στο-κλαμπ-δεν-εχει-τοσους-μπραβους-που-μπορουν-να-σε-δειρουν' σύμπαν." Είπε χαμογελαστά η Βάγια βγάζοντας την ζώνη της. "Αλλά μην ανησυχείς... θα σε προσέχω." Συνέχισε γελώντας.

Ένα ελαφρύ ροζ χρώμα απλωθηκε στα μάγουλα του και εκεινη τη στιγμή ευχαρίστησε από μέσα του τον Θεό που είχε σκοτάδι έξω.

"Τέλος πάντων.." συνέχισε ανοιγωντας την πόρτα η Βάγια "Τα λέμε αύριο." Βγήκε έξω κλείνοντας την πόρτα πίσω της. "Μην αργήσεις, συνεργατη." Και με αυτό περπάτησε προς την πόρτα.

~~~~~

Σε μια εντελώς διαφορετική πλευρά της πόλης, σε ένα σχεδόν κακόφημο μέρος, δυνατή μουσική ακουγόταν και τα χρωματιστά φώτα αναβοσβηναν μέσα απο το νυχτερινό μαγαζί.

Μια μεγάλη ουρά κόσμου περίμενε να μπει και να περάσει μια νύχτα στο μαγαζί αυτο. Μια νύχτα ήταν αρκετή για να θεωρηθεί κάποιος τυχερός, που μπόρεσε να μπει, που μέθυσε από τα ποτά του μαγαζιού και που χόρεψε στην πίστα του.

Μια μαύρη λιμουζίνα σταμάτησε έξω από την πόρτα. Ο σοφέρ άνοιξε την πόρτα και δύο άντρες βγήκαν απο μέσα. Φορούσαν και οι δύο μαύρα κοστούμια καλης μάρκας και φαινοταν σαν να ειχαν σταματήσει να καυγαδιζουν, αλλά αυτό, μόνο κάποιος που τους ήξερε καλα θα το καταλάβαινε και αυτοί που περίμεναν στη ουρά τους ήξεραν αλλά μόνο ως τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και το δεξί του χέρι που δεν ήταν αρκετό για να καταλάβουν.

"Καλησπέρα κύριοι." Χαιρέτισε ο πορτιέρης ανοίγοντας τους για να περάσουν.

Με ένα νεύμα ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό και μπήκαν.

Προχώρησαν κατευθείαν στα VIP τραπέζια του μαγαζιού και έκατσαν σε ένα αφού παρήγγειλαν τα συνηθισμένα.

"Λες να έρθει;" ρώτησε ο ένας μετά απο λίγο.

Ο άλλος, έβγαλε έναν φάκελο με το γράμμα G από την τσέπη τού σακακιου του και τον περιεργαστηκε.

"Ειναι πολύ υπερήφανη για να μην λύσει την υπόθεση της...." απάντησε σοβαρά.

-------

Είπα ότι θα ανεβάσω από τα Χριστούγεννα

ΑΛΛΑ

Δεν έχω ζωή.. και βαριόμουν.. οπότε έκατσα και έγραψα!

Και ποιος σε ρώτησε;

Εσύ φωνούλα ζγκασε. :)

*facepalms* τι κριντζ θεε μου!

-Χριστινα <3