Η Κόκκινη Αλεπού

8. Καφες

Ο Μπίλι και η Βάγια προχώρησαν γρήγορα προς το παρκαρισμένο αμαξι και άνοιξαν τον μπλε φάκελο ανυπόμονα. Η Βάγια έβγαλε απο μέσα μια κάρτα-ιδια με την πρώτη- και διάβασε δυνατά:

《Μα σε κήπο; ΣΕ ΚΗΠΟ; πίστευες οτι θα με βρεις σε κήπο; Οχι, όχι... για να με βρεις πρέπει να ξέρεις ξένες γλώσσες.. στην Κίνα λένε "你永远找不到我" εδώ πάλι λένε.. "δεν θα με βρείτε ποτέ". Κακή τύχη.
1ο

G.》

"Δεν τον συμπαθώ.." είπε ο Μπίλι μόλις άκουσε το περιεχόμενο της κάρτας.

"Ε τότε είμαστε δύο.." Απάντησε η Βάγια "τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτο που λέει;"
"Μη με κοιτάς.. εσύ είσαι η ντετέκτιβ"

"Και εσύ είσαι ο βοηθός" είπε ρίχνοντας του ένα βλέμμα.

"Πάσο.. " της απάντησε γελώντας.

"Τι μπορεί να σημαίνει;" ρώτησε σκεπτική

"Πάντως αν θέλει να πάμε στην Κίνα, είσαι μόνη σου.. εγώ δεν έρχομαι"

"Αν θέλει να πάμε στην Κίνα, τότε καλά θα κάνω να την ξεχάσω την δουλειά μου"

Κάποια λεπτά ησυχίας περάσαν. Και οι δύο ήθελαν να τελειώνουν με αυτή την ιστορία όσο το δυνατόν γρηγορότερα γιατί όλο αυτό το παιχνιδάκι με τις κάρτες είχε αρχίσει να τους νευριάζει!

"Καλύτερα να πηγαίνουμε" έσπασε την ησυχία η Βάγια. "Θα αρχίσει να φαίνεται περίεργο να καθόμαστε έξω από το πάρκο χωρίς λόγο και για τοση ώρα.."

Ο Μπίλι έγνευσε καταφατικά και έβαλε μπρος την μηχανή. Σε μερικά δευτερόλεπτα ήταν πάλι στον δρόμο.

"Εχεις καμία ιδέα που πάμε τελικά;" ρώτησε με περιέργεια

"Να πάρουμε καφέ. Ο καφές είναι πάντα καλή ιδέα"

Ο Μπίλι παραξενευτηκε από την απάντηση της Βάγιας. Καφέ; Πως γίνεται να την ενδιαφέρει περισσότερο ο καφές από τη υπόθεση της;

Παρόλα αυτά, αφου πήρε οδηγίες για το πως να πάει στην καφετέρια που ήθελε η Βάγια, οδήγησε σχεδόν μέχρι την άλλη άκρη της πόλης για σχεδόν 20 λεπτά ώσπου την βρήκαν.
Μια απλή καφετέρια με μερικά τραπέζια έξω και μέσα. Μαύροι τοίχοι έκαναν αντίθεση με τα λευκά διακοσμητικά λουλούδια πάνω στα μαύρα τραπέζια. Το άρωμα του καφέ και μερικών γλυκισματων, τρύπησε τις μύτες τους και έκανε την όρεξη τους να ανοίξει.

"Τι καφέ θες;" ρώτησε η Βάγια

"Θα έρθω μαζί σου..." είπε ο Μπίλι μη θέλοντας η ντετέκτιβ να του πληρώσει τον καφέ.

Μπήκαν και οι δύο μέσα και παρήγγειλαν τους καφέδες τους. Η σερβιτόρα τους ενημέρωσε ότι θα τους φώναζε όταν ήταν έτοιμοι και έτσι οι δύο συνεργάτες βγήκαν από την καφετέρια και έκατσαν σε ένα τραπέζι κοντά στον δρόμο για να μπορεί ο Μπίλι να βλέπει το αμάξι του.

"Ώστε.. τον πέτυχα τον καφέ σου" είπε ο Μπίλι με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο να παίζει στα χείλη του.

"Ορίστε;" η Βάγια προσπαθούσε να προσποιηθεί ότι δε καταλάβαινε τι εννοούσε ο συνομιλητής της.

"Σήμερα το πρωί, σου έφερα τον ίδιο καφέ με αυτόν που παρήγγειλες"

"Και από πότε έγινες εσύ τόσο παρατηριτικος;" προσπάθησε να αλλάξει θέμα η Βάγια

"Απο τότε που αρχισες να με κουβαλάς μαζί σου"

"Α όχι! Εδώ κάνεις λάθος." Αναφώνησε η κοπέλα. "Δεν ηρθα εγω στο σπίτι σου και σου ζήτησα βοήθεια.. ήρθα;"

"Δεκτό" ήταν το μόνο που ειπε ο Μπίλι πριν το βλέμμα του καρφωθεί πίσω από την Βάγια.

"Οι καφέδες σας!" Άκουσαν κάποιον να φωνάζει.

"Ασε πάω εγώ" είπε η Βάγια και σηκώθηκε

Ο Μπίλι συνέχισε να κοιτάει απέναντι από την καφετέρια, μια επιγραφή.

"Αποκλείεται...." μουρμούρισε

"Τι αποκλείεται;" ρώτησε η Βάγια δίνοντας του τον καφέ του.

"Δώσε μου να δω την κάρτα." Είπε επιτακτικά εκείνος.

Η Βάγια έβγαλε απο την τσέπη της τον φάκελο και του τον έδωσε. Ο Μπίλι με βιαστικές κινήσεις έβγαλε την κάρτα από μέσα ξαι την κράτησε μπροστά του για να φαίνεται δίπλα από την επιγραφή του απέναντι μαγαζιού.

"Θα μου πεις τι κοιτάμε;" ρώτησε ξανά η Βάγια όταν δεν πήρε απαντήση στην προηγούμενη ερώτηση της.

"Κοίτα"

Η Βάγια έκατσε δίπλα στον Μπίλι και εκείνος της έδειξε την κάρτα.

"Έχει έναν αριθμό στο κάτω μέρος..."

"Ναι..;"

"Ο ίδιος αριθμός είναι και εκει" είπε και έδειξε την επιγραφή που κοιτούσε πριν λίγο.

Ήταν η επιγραφή ενός κινέζικου εστιατορίου. Το 1ο. Με το ίδιο νούμερο και γραφικό χαρακτήρα όπως στην κάρτα.

"Λες να το βρήκαμε με την πρώτη;" την ρώτησε

Εκείνη χαμογέλασε

"Στο είπα ότι ο καφές ήταν καλη ιδέα"