Επικίνδυνη αγάπη

Η ομηρία

Ο Νίκος, με την Αλεξία μέσα στο αυτοκίνητο, έφυγαν από το δάσος και ο Ίμπρα με τους υπόλοιπους  τους οδήγησαν στο εξοχικό του. Η Αλεξία ακόμα με φωνές και κραυγές προσπαθούσε να τον μεταπείσει και να κάνει πράξη την αρχική του σκέψη. 

Α: Άφησέ με! Καλύτερα να με σκοτώσεις. Δεν πρόκειται να παντρευτώ κάποιον σαν εσένα. 

Ν: Νομίζεις ότι εγώ σε θέλω; Την ζωή σου σώζω. 

Α: Θα με έσωνες αν με σκότωνες. 

Ν: Είσαι σίγουρη για αυτό που λες; 

Α: Απολύτως! 

Ν: Ορίστε! 

Α: Παναγία μου! 

Ν: Αφού μόλις βλέπεις όπλο, τρέμεις σαν ψάρι. Θες να μου κάνεις και την ξύπνια. Προχώρα μέσα.

Ίμπρα: Αφεντικό. Μας πήρε ο Τέσσερα. Έχει έτοιμο το πακέτο. 

Ν: Ωραία. Πάρε τον Μουγκό μαζί σου και πηγαίνετε να το πάρετε. 

Πέρης: Εγώ Αφεντικό; 

Ν: Εσύ θα μείνεις εδώ μαζί μου. Πες στον Τάσο ότι το βράδυ δεν θα πας. Να πει στον Τζίμι και στον Γκρέγκορ. 

Π: Μάλιστα Αφεντικό! 

Ν: Εσύ, προχώρα. 

Μπήκαν στο εσωτερικό του σπιτιού και η Αλεξία έμεινε με ορθάνοιχτα μάτια να κοιτά γύρω της, όχι ότι από έξω δεν το είχε ξανακάνει. Ο Νίκος της άφησε το χέρι. Της έκανε ένα σημάδι, αφού την είχε σφίξει τόσο πολύ. 

Ν: Σε πόνεσα; 

Α: Δεν πειράζει. Συνήθισα πλέον. 

Ν: Δεν είμαι τέτοιος. Δάφνη! 

Δ: Ορίστε κύριε. 

Ν: Αυτή είναι η Αλεξία. Η μέλλουσα γυναίκα μου. Ότι χρειαστεί να το έχει. 

Δ: Ότι πείτε κύριε. 

Ν: Τις κρέμες πού τις έχεις βάλει; 

Δ: Στο ντουλάπι είναι στο μπάνιο. 

Ν: Εντάξει Δάφνη, μπορείς να πηγαίνεις. 

Α: Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό. 

Ν: Δώσε μου το χέρι σου. 

Α: Δεν χρειάζεται. Θα το κάνω μόνη μου. 

Ν: Είπα δώσε μου το χέρι σου. 

Α: Καλά ντε, μην φωνάζεις. 

Ν: Πόσο χρονών είσαι; 

Α: 26. 

Ν: Από που είσαι; 

Α: Από Καλαμάτα, αλλά μένω εδώ τα τελευταία 3 χρόνια. 

Ν: Ωραία. Που δουλεύεις; 

Α: Σε μία καφετέρια ως σερβιτόρα. 

Ν: Μάλιστα. Έχεις οικογένεια; 

Α: Έχω μία αδερφή 14 χρονών. Ζει με τους γονείς μου στην πόλη μου. 

Ν: Εδώ έχεις κανέναν; 

Α: Την κολλητή μου την Μάρθα. 

Ν: Εξαιρετικά. 

Α: Γιατί όλες αυτές οι ερωτήσεις; 

Ν: Ίσως να πρέπει να γνωρίζω κάποια πράγματα για την γυναίκα μου. 

Α: Α ναι! Για εσένα; Δεν θα πεις κάτι; 

Ν: Δεν νομίζω ότι χρειάζεται. 

Α: Έτσι λες; 

Ν: Άσε τώρα την κουβέντα. Φεύγω. Ότι θες στην Δάφνη. Μην προσπαθήσεις να κάνεις κάτι. 

Α: Εντάξει. 

Δεν πρόλαβε να κλείσει την πόρτα και κατευθείαν η Αλεξία έτρεξε στο παράθυρο για να προσπαθήσει να ξεφύγει. Άνοιξε την τζαμαρία, βγήκε έξω στο μπαλκόνι αλλά για κακή της τύχη δύο άντρες την περίμεναν. Μόλις την είδαν την άρπαξαν με το μαλακό, και την προειδοποίησαν να μην το επιχειρήσει ξανά. Σιγά να μην το έβαζε κάτω. Πήγε να ανοίξει την πόρτα μετά αλλά την βρήκε κλειδωμένη. Με την απελπισία να διακρίνεται στα μάτια της δεν τα παράτησε. πήγε δήθεν στο μπάνιο, κλείδωσε καλά την πόρτα και προσπάθησε να βγει από το στενό παράθυρο. Όταν τα κατάφερε, μία αισιοδοξία έλαμψε στο βλέμμα της. Άρχισε να τρέχει. Να κατεβαίνει σκάλες. Ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της, όταν έφτασε στην εξώπορτα, η οποία ήταν ανοιχτή. Βγήκε έξω, όμως εκείνη την στιγμή ο Νίκος κατέβηκε από το αυτοκίνητό του και με μία νευριασμένη έκφραση, την πλησίασε απότομα, την άρπαξε από το μπράτσο και την πήγε πίσω στο δωμάτιο. 

Ν: Σε προειδοποίησα! Νόμιζες ότι θα σε άφηνα έτσι; Τόσο εύκολο θα σου ήταν; Για να ξεφύγεις από εδώ, πρέπει να περάσεις από εμένα. 

Α: Από εσένα; Πέρασα από τους άντρες σου. Και θα ξέφευγα αν δεν ήσουν εσύ. 

Ν: Οι άντρες μου έχουν συγκεκριμένες εντολές. Νομίζεις ότι τους ξέφυγες; Ας γελάσω. Κάτσε φρόνημα αλλιώς θα δεις και την άλλη μου μεριά. 

Α: Για να είναι έτσι αυτή η μεριά σου φαντάζομαι πόσο απαίσια θα είναι η άλλη. Γιατί εσύ δεν είσαι άνθρωπος με συναισθήματα. Είσαι μία μαύρη ψυχή, που ψάχνεις να βρεις την ευτυχία σε μία άγνωστη που σε σιχαίνεται. 

Ν: Αν αυτό είναι το ευχαριστώ που σε έσωσα, θα προτιμούσα να μην μου το ξαναπείς. 

Α: Θα σου το λέω συνέχεια μέχρι να πεθάνω. 

Ν: Αν συνεχίσεις έτσι, νομίζω πως δεν θα το ακούσω αρκετές φορές ακόμα. 

Α: Με απειλείς; 

Ν: Όχι. Σε προειδοποιώ. Τελευταία φορά όμως.