Under the Falling Leaves

I. Café Encounter

~ • | • ~

KAIRON

"Hello?" I answered the phone call as I walked across the gray tiles, the soles of my shoes

"Oh, anak? Si mama 'to," sagot ng nasa kabilang linya. Si Mama?

"Mama? Nagpalit ka po ng number?" nagtatakang tanong ko. Ba't ba kasi iba na naman ang number niya?

"I forgot to register my SIM card, okay? Anyways, nasa'n ka na?" sagot niya sa akin.

"Still in the airport, kalalapag pa lang ng eroplanong sinakyan ko po." Nagpatuloy ako sa paglalakad at nagmasid-masid na rin sa paligid. Puno rito ng mga pasaherong kadarating lang din gaya ko at may mga papaalis din.

"Kairon anak, 'yong address, na sa 'yo na 'di ba?" Pagkasabi ni Mama noon ay kinapa ko ang aking bulsa at kinuha ang kapiraso ng papel na nakasiksik doon.

"Yes po, didiretso na po ako rito ah," kaswal kong sagot.

"Mag-hotel ka muna, wala ka bang jet lag?" Natawa naman ako sa sinabi niya.

"Of course I have, but I think it's just a waste of money," I spoke, sounding like an adult. This is so not me.

"Kahit ilang oras lang, makapagpahinga ka lang. Huwag abusuhin ang katawan, 'nak. Sooner or later, it will take a toll on you, trust me." And there she goes with her 'daily pangaral'. Asian mom things.

"Opo opo, ingat ka po d'yan. Ibababa ko na 'to, love you!" pag-iiba ko ng usapan dahil baka kung saan pa umabot ang usapan namin.

"Love you, 'nak," sagot niya. Matapos noon ay pinatay ko na ang tawag. Nang makalabas ako ng airport ay agad akong naghintay ng taxi. Ilang minuto rin ang itinagal ko sa labas bago may dumating.

"Mogjeogjiga eodiibnikka, seonsaengnim? (Where is your destination, sir?)" the taxi driver asked. Fortunately, I learned Korean language while I was in the Philippines. I didn't have a hard time learning it naman kasi madali lang siya compared sa Nihongo, since the Japanese also have hiragana, katakana and kanji symbols that were a little confusing.

"Gajang gakkaun hotello butagdeulibnida, (To the nearest hotel, please.)" I politely answered him with a smile. Inilagay ko sa compartment ang maleta ko bago pumasok.

Koreans were vibe-setters. Iyong tipong kapag nakita mo sila, parang nakakagaan agad ng loob. Bukod doon ay magalang at malumanay din silang makipag-usap. And their accent? Sobrang cute pakinggan!

Habang nasa biyahe ay nakasilip ako sa labas ng bintana. If I'm not mistaken, I've been here in Korea when I was a kid. Although, I'm still confused why mom sent me here. Well, I'll just appreciate it, ang ganda kaya ng klima rito compared sa Philippines. Kahit tirik ang araw ay hindi ito mainit sa balat.

A few minutes later, we arrived at the hotel. I paid the fare and got my bag from the compartment. I went to the front desk and booked a room.

"Sing-geullum-eul yeyaghago sip-eoyo. (A room for one, please.)"

Binigay sa akin ng babae ang room number ko. After that, I went to my room and fixed my things. I took a warm bath and stayed on the tub a bit longer. It was so refreshing, parang unti-unti nitong kinukuha ang pagod ko.

Pag-ahon ko ay agad akong nagbihis. Kinuha ko sa maleta ang camera ko at inayos ito. It has been a week since I last posted on my YouTube channel.

I was talking to my camera all the time. Though, mukhang hindi na bago sa mga taga-rito ang makakita ng vlogger kaya wala nang masyadong pumapansin sa akin. Sa tapat ng hotel ay may isang café kaya dumaan muna ako rito para mag-relax.