Prolouge

6 2 0
                                    

"Please Kim, kahit yung memories lang na masaya tayo, kahit yung nung bata palang tayo basta maalala mo lang ako." Sabi ni Ivan. Feek ko ang lungkot niya pero wala akong magawa wala talaga akong maalala na siya ang kababata ko.

"I-Im so-sorry Ivan, wala talaga akong maalala." Nangingiyak kong sabi.

"*sigh* I-ts olay, I-I wont force you to remember me." Tinignan ko siya. Nagulat ako kasi ngayong lang ako nakakita ng lalakeng umiyak at si Brix Ivan Scott pa, isang lalake na matapang, gangster type, pala asar. Pero ano tong nakikita ko ngayon parang hidni siya to

"Alam mo noong bata pa tayo super close tayo, para na nga tayong magkapatid eh. Kapag naglalaro tayo ako palagi ang Prince at ikaw naman ang Princess ko." He said while smiling but he's tears are still flowing. And I can't handle it anymore kaya naiyak na rin ako. Oh how I hate crying. :'((((

"Super jolly mo noon, everytime theres an ocation you never failed to invite me and my family. Even if were not related. Tapos everytime na may kasal tayo palagi ang napipiling maging Little Groom and Bride kasi sabi nila na cute daw tayo pag magkasama." Ang dami ko palang na miss sa buhay ko. Haayy.. :'(((

"But everything had come to an end. Na accidente kayo ng family niyo nung pauwi na kayo. Car accident and I heard that malakas ang pagkabangga lalo na sayo, kaya nagka amnesia ka. I was so shocked when I heard about the knews. I always pray for you every night na sana gumaling ka na." Patuloy parin ako sa pagiyak.

"Then one day Mom told me that your awake. But she told me that Im not allowed to visit you. And that was the saddest day off my life. Kung kelan gising ka na pinagbabawal naman na nila ang pagbisita ko sayo. Pero onr day Mom told me that the day you have awakaned umalis na kayo sa States and that broke my heart. Hindi ko man lang naibigay ang friendship necklace na binili ko para sayo, hindi man lang kita nakita na gumaling ka na." Hindi parin siya tumigil sa pag iyak. ANd then there had been a long silence between us.

He let out a sigh. A long one para mabasag ang katahimikan.

"Okay maybe this is the last time i'll talk to you." He said and falsh me his sweetest smile hindi ito fake, yung ngiting nakahulugan ko.

"Here." Sabay bigay sakin ng necklace na may heart, parang locket siya. "Promise me to waer that everyday kahit hindi na tayo magpansinan kahit yan man lang ang makita ko masaya na ako." And the he hug me. I felt comfort with him so I hug him back. Sigh. Sana naman maalala ko na zong taong to para masabi ko sakanya na mahal ko siya.

Humiwalay na siya sakin.

"Sige Shin-shin! Mag ingat ka palagi ah! Nandito lang ako para sayo kahit hindi na tayo magkakapansinan." Sabi niya

"Sigh. I love you KIM JAISHIN LEE. Till next time." And then he started to walk. I tried to calm mysekf but this stupid tears keep falling.

Tinignan ko siya, medyo malayo na rin siya sakin so I decided to open the locket. Its like just one snap of my finger all the past came back ti me. I remember him. His Van-van my childhood friend, best friend, my Prince at siya ang taong mahal ko. Tinitigan ko lang ang nakasulat, "Shin-shin and Van-van FOREVER."

(A.N- imagine niyo na lang kung pano nagkasiya yan.)

I composed myself and shouted "Van-van!" And there he stoped and look back I saw him smile at me and we walked towards each other. Habang papalapit ako salanya hindi ko maiwasang ngumuti ang saya ko kasi na alala ko na ang lahat. He also smiled at me.

"Y-you called me Van-van. So that means--"

"Yeah u remember everything

Be My GirlTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon