Uzay'ın derinliklerinde

İskelet laneti

...
Odanın içinde biraz arama yaptıktan sonra yukarı çıkıp diğerlerini aramaya devam ettik eğer uzaydaydılarsa çoktan dönmüş olmaları gerekiyordu.

Arthur: bence artık yukarı çıkmamız ve bayan Peregrine'ye bu odayı anlatmamız gerekiyor. Hatta buraya getirmeliyiz.

Lisa: evet hadi çıkalım.

Yukarı çıkıp bayan Peregrine'nin odasına çıktık. Bayan peregrine masasına oturmuş bin yıllık gözlüğüyle karşımızdaydı.

"Siz üç kendini bilmez beni nasıl merak içinde bıraktınız biliyor musunuz? Üstelik kuralları da çiğnediniz. Üzgünüm çocuklar ama cezalandırılmalısınız"

İtiraz etmeye kalksak yaşadıklarımızı anlatsak bile cezadan kurtulamadık. Ve o soruyu sorduk;

Lisa- bayan peregrine biz bi oda gördük gizli bi oda... yeraltında tesadüfen açıldı ve girdik. Bu oda hakkında bişey biliyor musunuz?

Bayan Peregrine- Aman tanrım! Olamaz!

Dedi bayan Peregrine  geri geri adım atarak

-Çocuklar hemen odaya üçünüzde sakın ama sakın çıkmayın.

Dedi ve bizi bir odaya kapattı. Biz ise ne olduğunu anlamıyorduk. Bayan Peregrine  kapının ardından konuşmaya devam etti;

-bu bir iskelet laneti... yavaş yavaş iskeletlerinizi kaybedeceksiniz. Korkarım ki bunun bi tedavisi yok... yani sanırım.

"Lanet olsun" dedi arthur. Lisa ise korkudan titriyordu. Ben ise... zaten rüyalara hapsolmuştum bunu normal bile karşılıyordum. Benim için gerçekten bir umut yok ama onların ölmesini göze alamıyordum. Neden mi kendim için bir umut göremiyorum? Zaten rüyalara hapsolmuş ve iskelet lanetine yakalandım bu benim gücümü iyice düşürecek baş edebileceğimi düşünmüyorum.

Lisa'nın yanına gidip onu sakinleştirmeye çalıştım. Ne kadar sakin kalabilirdi sonuçta böyle bi lanete kapılmak ve iskeletini tava yavaş kaybetmek gerçekten korkutucu!

1 hafta sonra...

1 hafta olmuştu bayan Peregrine ve buradaki tüm büyücüler bizim için bir ilaç bulmak için gece gündüz çalışıyorlardı ama nafile hala bulamamışlardı. Lisa ellerini kaybetmeye başlamıştı. Arthur ise kollarını... aman tanrım bu bi rüya olması için dua ediyordum ama değildi. Biz gerçekten bu durumdaydık... buradaydık.

Arada sırada kapı açılıyor. Bize yemek ya da bayan Peregrine bizi motive etmek için geliyordu. Ne yapacağımızı düşünmüyorduk artık çünkü yapılacak hiçbir şey yoktu. Sadece yavaş yavaş yok oluyorduk...

Selam canlarım...
Biliyorum çok uzun zamandır bölüm yazmıyorum. Bi aksilik olmuştu ama geri döndüm ve sizin desteğinize ihtiyacım var. Kitabı oylamayı ve yorum yazmayı unutmayın ve yorumlarınız benim için çok değerli...❤️