Jestem pod wodą wyczekuje śmierci.
Nie nadchodzi, czyżby o mnie zapomniała? Kochana przyjdź do mnie i zabierz mnie do siebie. Życie staje się takie senne na przeciwko ciebie. Nie jest tyle warte co ty. Czekam przycumowany do tego dna i oczekuje ciebie, ale ty nie przychodzisz. Nie chcesz mnie? Czemu? Jestem tak bardzo odrzucający? Czyżby mój hory umysł był, aż tak bardzo odpychający? Życie które przy mnie jest, nie chce odejść. Chce umrzeć. Przecie ja nic w tym życiu swoim nie robie! Jestem tylko kolejną nic nieznaczącą amebą, która teraz cię prosi o przyjście! A może tu nie chodzi o to? Może to nie do tego bożka się zwracam? Jednak wszystko mi jedno. Mam dość. Chce w końcu odejść z tego świata, który nic nie wnosi do mojego świata. Patrze teraz na te odpicie słońca pod moimi stopami, na ten piękny kojący kolor piasku, który rozprasza chodź trochę tę smugę ciemności.
Wszystko staje się takie nic nie znaczące, a ja zaczynam się cieszyć z tak błahej rzeczy jakim jest kolor piachu pod moimi stopami, co się ze mną dzieje?! Wariuję! Chcę z tąd odejść, ale nie potrafię. Ludzie! Przyjdźcie pomóżcie! Nie chce tu być! Nawet nie pamiętam dlaczego tutaj jestem.
Ach! Pamiętam! Moja kochani rodzice i koledzy z klasy mieli mnie dość więc wrzucili mnie do Morza przywiązanego kajdanami z łańcuchami doczepionymi do wielkiej betonowej cegły. Bałem się jak nigdy. Straciłem przytomność, ale ocknołem się! Dlaczego? Nawet nie wiem ile dni od tego zajścia minęło. Czyżby miesiąc? Dwa? Nie mam pojęcia. Nie czuje głodu, zmęczenia, bólu. Kompletnie nic nie czuje! Nie rozumiem tego! Dlaczego tak się dzieje? Czyżbym był w jakimś nie kończącym się śnie z którego miałbym się obudzić za parę minut? Chciałbym, aby tak było, bo by znaczało, że ci na których mi zależało nie zawiedli by mnie i nie zostawili, i nie oszukali.
