Zawgyi
အံ့အားသင့္မႈေၾကာင့္ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ပယင္းေရာင္မ်က္ဝန္းတစ္စံုကအတန္ၾကာမွသူဝတ္ထားတဲ့နီဟြန္းတပ္ဝတ္စံုကိုသတိထားမိသြားဟန္တူ၏ခ်က္ခ်င္းကိုပင္စူးကနဲျဖစ္သြားကာ သူ႔ကိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီးအခန္းေလးထဲဝင္သြားေလရဲ႕. သူ႔မွာအလြမ္းသယ္ဖို႔မေျပာႏွင့္ ဘာမွေျပာခြင့္႐ွင္းျပခြင့္ပင္မ႐ွိလိုက္ေခ်
"ထယ္ထယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ေလ ကေလးမဟုတ္ေတာ့တာကိုခုထိစိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္တတ္တုန္းပဲ ကုကီေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္"
Jk-ရပါတယ္ကြၽန္ေတာ္လည္းထယ္ထယ့္ကိုပစ္ထားသလိုျဖစ္ခဲ့တာကို
"မဟုတ္တာ.....ကုကီေလးၾကံဳခဲ့ရတာအန္တီတို႔နားလည္တယ္ငါတို႔ကုကီေလးဘယ္ေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းခဲ့ေနလိုက္မလဲ ဟိုကေလးကိုေနာက္မွအန္တီေျပာေပးမယ္ ထမင္းစားရေအာင္လာ..."
Jk-ထယ္ထယ့္ကိုကြၽန္ေတာ္ပဲရေအာင္ေခ်ာ့လိုက္ပါ့မယ္ အန္တီတို႔အလုပ္႐ႈပ္ေနပါ့မယ္
"ကုကီကငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္းပဲဘာမွမေျပာင္လဲေသးဘူး ထယ္္ထယ့္ကိုအလိုလိုက္တုန္း"
ေဂ်ာင္ကုျပံဳးျပရံုသာျပံဳးျပလုိက္ပါသည္ ၿပီးေတာ့ပိတ္ေနတဲ့အခန္းတံခါးေလးကိုၾကည့္ၿပီးသက္ျပင္းခ်မိၿပီးထယ့္ေမေမျပင္ထားတဲ့ထမင္းစားဝိုင္းေလးမွာထိုင္လိုက္ေတာ့သည္ သူ႔အ႐ုပ္ကေလးကေတာ့ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ဆိုးေနလဲမသိထမင္းေတာင္ထြက္မစားေခ် အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ထယ္ထယ္ကလည္းတံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ဧည့္ခန္းထဲမွာသာေမြ႔ယာခင္းၿပီးအိပ္ရန္အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့သည္ ထယ့္ေမေမနဲ႔ေဖေဖကအားနာေနဟန္သူကေတာ့ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဟုအတန္တန္ေျပာမွအိပ္ခန္းဝင္သြားေလေတာ့သည္ ထယ္တို႔အိမ္ကအရင္တုန္းကလိုအႀကီးႀကီးႏွင့္အက်ယ္ႀကီးမဟုတ္ေတာ့ နီဟြန္းလက္ေအာက္မွာပင္စီးပြားပ်က္ၿပီးၾကပ္တည္းဟန္တူပါရဲ႕တစ္ထပ္တိုက္က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳပ္က်ဳပ္ကိုမွအခန္းႏွစ္ခန္းသာပါသည္ သူလည္းခင္းၿပီးသားအိပ္ယာေပၚလွဲအိပ္ၿပီးခရီးပန္းသည္ကတစ္ေၾကာင္းကိ္ုယ့္ေမြးရပ္ေျမျပန္ေရာက္လာ၍စိတ္ထဲေအးခ်မ္းေပါ့ပါးသြားသည္ကတစ္ေၾကာင္းမို႔မၾကာမွီပင္အိပ္ေမာက်သြားေလေတာ့သည္
