JONGIN ✓

1.7 ✓

Eve gittiğimizde bir kez daha anladım ki sensiz ben hiç yaşayamamışım Jongin. Senin sesin tüm evde yankılanmadıkça ben nefes almıyormuşum, şimdi yanımda duydukça sesini, nefesini... Yaşadığımı hissetmeye başladım yeniden Jongin.

Minik kızımıza Vien adını koymuştun, nedenini sorduğumda ve bizi birbirimize kavuşturanın kızımız olduğunu söylediğinde, kalbimde tarif edilemez hisler oluşmuştu.

Kucağında Vien'i uyutmaya çalışırken uyuyakalmıştın. Neyseki kızımız da uyuyabilmişti ki seni rahatça izleyebilmiştim. Yorgun gözüküyordun ama tatlı bir yorgunluktu sanki.

Omuzların biraz çökmüştü, saçların eskisi gibi canlı değildi ama sen her türlü çok güzeldin Jongin. Sana bakmak ünlü bir müzedeki tablolara bakmaktan kat be kat daha zevk vericiydi. Biçimli dudakların gördüğün rüyanın etkisiyle hareketleniyordu muhtemelen.

Yine uykunun ağırlığını fırsat bilerek ufak bir öpücük bıraktım dudaklarına. Ama bu sefer gitmiyordum, gitmeyecektim.

Odadan çıkmadan önce son bir kez daha baktım sana. Daha önce de söylediğim gibi, sen melekleri kıskandıracak güzellikteydin Jongin.