Ona & On

Rozdział 2

Nie mogę przestać o nim myśleć. Zobaczyłam go tylko raz a... Dobra, nie, koniec. Musze się uczyć na sprawdzian z geografii.
Kurwa, ale on miał uśmiech.
No widzisz mój kochany mózgu, dzisiaj się nie pouczymy-powiedziałam do siebie zakładając fioletowe converse. Wyszłam z domu po cichu, nie chcąc obudzić mojego jak zwykle nachlanego do nieprzytomności ojca.
Udałam się w to samo miejsce gdzie ostatnio spotkałam go. Parkową alejkę oswietlalo tylko kilka lamp. W mniej oświetlony miejscu stała ławka. Skierowałam się w jej stronę. Usiadłam i wyciągnęłam z kieszeni telefon.
Była 23.14, a ja głupia wyszłam do ciemnego parku. Czasami moja głupota przeraża samą mnie.
Nagle zza zakretu wybiegła jakaś postać.
To tylko pies- pomyslam i załapałam się za serce w celu uspokojenia jego bicia.
Za zwierzakiem wyłoniła się jeszcze jedną postać. O kurde. To on. Jak. Się. Oddycha.
A poza tym co on robi o tej porze w parku?
O proszę, powiedziala to 16-letnia dziewczyna siedząca w nocy na ławce w ciemnym (tym samym) parku.
Chlopak szedł w moja stronę. U dawalam że robię coś na telefonie żeby nie musieć patrzeć w jego stronę.
-Mogę usiąść?- ten jego lekko zachrypnięty głos, jeden z powodów dla którego nie mogę spać i uczyć się na pierdolony sprawdzian z geografi.
-O, Amy tak?- dodał gdy spojrzałam w jego stronę i się uśmiechnął.
-We własnej osobie.- O prosze nagle przybyło mi odwagi.
Po chwili siedzieliśmy razem na ławce. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Co dziwne wcale mnie to nie nudziło.
-A tak w ogóle to co robisz o tej porze w taka im miejscu?- Spytał Igor.
-A ty?
-Pierwszy spytałem.- powiedział urażony. Wyglądał jak małe dziecko. Słodkie dziecko.
Uśmiechnęła się i nagle poczułam falę wielkiego zmęczenia.
-Może pójdziemy do mnie?-spytał.

____________
Hejka wam!! Tak wiem nie było mnie prawie 4 miesiące i nie mam dla tego innego wytłumaczenia niż lenistwo ale dla tych którzy jeszcze tutaj są, mam dobrą wiadomość!! Startujemy na nowo z opowiadaniem!!!!