รักนี้ อันตรายสุดสุด

เอาไงเอางั้นโว้ย

วันต่อมา
ฉันลุกจากโซฟาที่เมื่อคืนเผลอหลับและอีกอย่างไม่มีที่นอนเลยต้องนอนตรงนี้และก้อเจอมาคินยืนอยู่ตรงหน้า

"ไอ้"
"สวัสดีค่ะพี่มาคิน"

พอจะด่ามาคินก้อมีเสียงมาแทรกจาก ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในตัวบ้านพูดขึ้นพร้อมส่งสายมิงมาที่ฉัน

่ี่ "พี่มาคินค่ะนี่ใครค่ะ"

หึนี่ก้อคงจะเป็นเมียของไอ้หน้าเหล็กนี่สิน่ะ

"ฉันก้อคือเมียของมาคินไงล่ะ 55+" ฉันพูดก่อนที่มาคินจะเอ้ยขึ้น
"กรี๊ดดดดดดดด ม่ายยยเจรงใช่ไหมค่ะพี่มาคิน"
"คือ คือ"
"คืออะไรล่ะค่ะ"
"เค้าคือนางบำเรอของพี่น่ะค่ะ" มาคินพูด ู

เราเป็นนางบำเรอหรอว่ะเราแค่ทำงานใช่หนี้นิ
แล้วเราก้อไม่ได้เลือกข้อแรกที่ไอ้หน้าเหล็กพูดด้วย

"แล้วพี่มาคินรักมันไหมค่ะ" นางชะนีพูดขึ้น
"ไม่หรอกค่ะแค่มาทำเป็นนางบำเรอน่ะค่ะ"

"นี่คือมาร์กี้คู่หมั้นของฉัน" มาคินพูดพร้อมผ่ายมือออกไป
"หวัดดีค่ะคุณบุ้งกี๋ (มาร์ก่งมาร์กี้ไรไม่รุเรียกบุ้งกี้และเรียกง่าย)" ฉันพูดพร้อมกลับยิ้มเล็กน้อย
"กรี๊ดดดดดด ชื่อฉันเค้าแต่งมาให้เลิศขนาดนี้เธอมาเรียกฉ
ันซะเสื่อมเสียหมดน่ะย่ะ ยัยบำเรอ เชอะ"
"ชื่อฉันเค้าก้อแต่งมาให้เพราะเพราะ งั้นก้อขอแนะนำอย่างเป็นทางการเลยน่า เเหะแห่ม "
"เชอะ" ยัยบุ้งกี๋ออกอาการไม่พอใจ

ส่วนไอ้หน้าเหล็กก้อได้แต่ยืนดูแล้วยิ้มเล็กน้อย

"ดิฉันชื่อ นางสาวแพรพลอย. มรกตสีเขียวสดสด ม ีNickname
แพรพลอย"
"เชอะชื่อบ้านนอกแพรพลอย หึ"
"คุณบุ้งกี๋ค่ะ ได้โปรดกระดกลิ้นด้วยน่ะค่ะคำว่าแพรน่ะค่ะเชย 55+"

"พอกันได้แล้วน่า" ไอ้หน้าเหล็กพูดแทรกขึ้นมา
"เรามากินข้าวกันดิกว่าน่"

ขณะทานข้าวไปฉันก้อนั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยและมองหน้าสิงคนนั้นไปด้วย

"มาร์กี้ไปทำงานก่อนน่ะค่ะพี่มาคิน" ยัยบุ้งกี๋พูดพร้อมลุกขึ้นแล้วเดินไปหอมไอ้หน้าเหล็ก อี้เห็นแล้วเลี้ยนว่ะ
"ครับ"

"เธอเดียวตามฉันขึ้นไปข้างบนด้วยน่ะ" ไอ้หน้าเหล็กพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปข้างบน (ไม่เอามันแล้วมาคงมาคินไรไม่รุ)

"ค่ะ ไอ้...คุณมาคิน"

เมื่อฉันเดินขึ้นไปชั้นข้างบนก้อเห็นไอ้หน้าเหล็กยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง

"มีไรว่ามาได้เลยค่ะคุณมาคิน"
"ต่อไปนี้เธอต้องเรียกฉันว่าที่รัก"
"ห่ะ อ้วก"
"ที่รักเป็นอะไรหรอครับ"
"แล้วเรียกอย่างอื่นไม่ได้หรอ อย่างเช่นที่เริฟ (มันต่างจากที่รักตรงไหนว่ะ ก้อกว่าว่ะ เพื่อใครแปลไม่ออก 55+ #ไปและครับอาการกำเริบ โรคภูมิแพ้กำเริบจนทนไม่ได้ กริ้วกริ้วกริ้ว)"