Onlardan Başka

Gerçekler

3 gün boyunca eğlenip durduk, hemen hemen herkesle anlaşmıştım.
Tek sorun Lili ve şımarıklıkları...

Yatağımızda zıplamasına, masamıza çıkmasına izin vermekten odamıza giremez olduk. Ve eşyalarımızı karıştırıyordu. Ama sorun değil, yoksa eğlenecek başka bir şey bulamaz, bu yaşta ailesi yanında olmadığı için ona hiçbir şey demiyoruz.
Aslına bakılırsa, bir abla gibi hissettiriyor.

- (Stephen) Çocuklar, aşağı inin ve kahvaltınızı yapın.
- (Jake) Bu saatte mi?
- (Stephen) Evet.
- (Jake) Saat sabahın altısı!
- (Stephen) Alışmanız lazım, eğitim hafta sonları sabah 6.30 da başlayacak.
- (Dean) Ama bugün pazartesi.
- Okulunuz çarşamba günü başlayacak, o zamana kadar birşeyleri öğrenmeniz gerekiyor.
- (Jake) Neyi öğrenmemiz gereki-
- (Stephen) Daha fazla soru yok ve yirmibeş dakikanız kaldı.

Stephen kapıyı kapattı ve gitti.

- (Alina) O meşhur eğitim başlıyor demek.
- (Jake) Bir de bu kadar erken olmasa...
- (Alina) Neyse, hadi hemen kalkın yoksa kahvaltıya zaman kalmayacak.

Giyindik ve aşağı indik herkesin kahvaltısı bitmek üzereydi.
Biz de hemen oturup yemeye başladık.

- (Alina) Yemekler çok güz- bir dakika.
Bu yemekler nasıl lezzetli olabiliyor.
Normalde bir dilim ekmek yesem hemen geri çıkarıyordum ama şu an midem hiç bulanmıyor bile.

Ben böyle deyince sofradaki herkes şaşkın bir şekilde bir cevap bekler gibi Katherine' ye baktı.

- (Katherine) Haklısınız. David size açıklayacak.
Yemeğinizi bitirdiyseniz kalkın.

Ve hepimizin merak ettiği o büyük arka "bahçeye" gittik.

Sandığımdan da büyük bir yermiş...

Daha yeni biçilmiş parlak çimler ve biraz daha uzakta uzun bir ağaca bağlı asma bir salıncak vardı.

Ortada toplandık ve David'i bekledik.
David gelince Stephen ve Katherine ile duyamayacağımız bir köşede sessizce konuşmaya başladılar.

- (Stephen) Alina, Jake ve Dean, siz burada kalın.
Diğerleri birazdan Katherine ile verandanın yanına gitsin.

Hiçbir şey anlamadığımız suratımızdan belli oluyordu. Hepimiz David'in bir şeyler söylemesini bekliyorduk.

Ve sonunda konuştu.

- (David) Maalesef şimdi söyleyeceklerimden sonra bir daha eski hayatlarınıza asla dönemeyeceksiniz.

İçimi belirsiz bir korku kaplamıştı, zaten eski hayatımla alakam kalmamıştı. Daha ne olabilirdi ki?

- (David) Bugün, buraya gelmenizin sebeplerini konuşacağız.

...

- (David) Evet, sizin için zor biliyorum ama bildiğiniz üzere biz normal insanlar gibi değiliz. Farklılıklarımız var. Mesela, gün içinde sanki vücudumuz bizi yiyormuşçasına ağrılar çekiyoruz, normal yemekleri yiyemiyoruz ve midemiz bulanıyor.
Bunların dışında da farklılıklarımız var ama siz yeni kimliğinizi daha yeni keşfettiğiniz için bunları çok daha geç göreceksiniz.

- (Jake) Ne gibi?
- (David) Ağrıların sadece belirli yerlerde, keskin şekilde görülmesi ve bu bölgelerin kararması diyebilirim.

- (Alina) Bekle, bu benim başıma çoktan geldi.

Üçü de birden birbirlerine soru sorarcasına bir bakış attılar ve David bana döndü.

- (David) Bunu seninle sonra konuşacağım.

Şimdi devam edelim. Ama önce Katherine, sen çocukları verandaya götür onlara birazdan açıklayacağım.

- (Dean) Neden?
- (David) Onlar daha çok küçük, bu kısım onlar için çok ağır, onlara daha farklı ve normal bir şekilde açıklamalıyız. Sadece siz burada kalın.

O saniye aklımdan geçenlere yetişemiyordum bile...

Henüz bilmediğiniz bir şeyler daha var.
Bu bize ait bir parça.
Kendimizi savunmak için kullandığımız bir vücut parçası diyebiliriz.

- (Jake) Nasıl yani, nerede?
- (David) Genelde sırtımızda ve kollarımızda ama bazen farklıda olabiliyor.

- (Alina) Ama şu ana kadar hiç görmedim ya da fark etmedim.
- (Dean) Bende.
- (Jake) Bende.

- (David) Çünkü belirli zamanlarda ortaya çıkıyor. Ve görünüşü sizi korkutabilir, bu çok doğal.

- (Dean) Ne zamanlarda?

- (David) Çocuklar biliyorum bunu anlaması çok zor ama bilmek zorundasınız.
Bildiğiniz üzere normal yemekler yiyemiyoruz, ve hemen çıkarıyoruz.

Çünkü artık başka şeylerden lezzet alabiliyoruz ve karnımızı doyurabiliyoruz.

- (Alina) Söyle artık! Yeteri kadar gerildik zaten.
- (Dean) Hadi ama David.

- (David) İ-insanlardan...

*Uzun süredir bölüm atmayan ben özür diler.*