Hayatımda hiç şiir yazma yeteneğine sahip değilken; hava da soğuk bir esinti, hafif yağmur damlaları yolda tek başıma yürürken O'nu düşlüyordum. Aşık olduğum kişiyi.. Simasını, sesini beynimi milyon kez zorlamama rağmen hatırlayamadığım, resimlerine bakarak konuşup ağladığım o kişiyi. Sadece aşık olduğum kişiyi. Birden aklımdan kelimeler bir araya gelerek söylemek isteyip de bir türlü dağınık kelimelerimi toparlıp anlatamadığım o kuvvetli aşkı anlatmaya başladı. Hızlıca eve gidip aklımdan geçenleri birer birer kağıtlara döktüm. Ağlayarak, hıçkırıklar içinde. İlk kez yazmama rağmen o ilk şiirimdeki yoğun özlemim satırların arasından göz yaşlarına boğuluyordu. Şiir yazmayı benimsemiştim. İlham dediğimiz o şey aslında aşktı. Zannediyorum ki o olmasa bir satır bile karalayamazdım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
En İyi Dost
RandomEğer içini bir başkasına dökemiyorsan, kağıtlara dök. Onlar en azından beraber toplamana yardımcı oluyor.
