Ark and Apple (The Time Traveler's Boyfriend Book 1)

Chapter 4: I Hate Him

Noah:

Year: 2000, Batanes (Past)

"Happy birthday! Sorry, I don't have anything for you," paumanhin ni Kuya Adam habang nakayuko sa akin.

"I understand, Kuya. Oh, ito," saad ko.

Tinatakpan ko ng kanang kamay ang mga mata ko habang ang kaliwang kamay ay inaabot ang mga damit para isuot ni Kuya Adam. Sa likod ng aking kamay ay ang mga labi kong wagas kung ngumiti. Ang puso ko ay tumatakbo nang mabilis dahil nagkita kaming muli matapos ang ilang buwan.

"Sus, makikita mo rin naman ito in the future. Este, ilang beses mo na rin itong nakita pala here in the past. No need to keep it from you," tawa ni Kuya Adam habang mabilis na pinipilit pagkasyahin ang dinala kong mga damit. Sabi niya sa akin noon, sa bawat pag time travel, ang mapadpad sa ilalim ng punong Narra ang pinakagusto nito. Dahil dito sa tagpuan namin, ligtas siya at nakakakulitan niya ako.

"Kuya, hello? I'm just a kid. Hindi ko nga dapat nakikita iyan eh," reklamo ko habang nakatingin sa malayo. Ang hindi niya alam ay kinikilig ako habang palihim siyang sinusulyapan habang nagbibihis.

"And hanggang kelan mo ba ako tatawaging Kuya?" nakangiting tanong ni Kuya Adam. Hindi pa rin siya sanay na tawaging ko sa ganoong paraan. Natatawa ito habang napapansin na panay ang silip ko sa kanya kahit hindi pa niya naisusuot ang salawal niya.

"Ilang taon ka na ba?" tanong ko.

"Bente."

"See? Roughly, ten years age gap. At saka na kita tatawaging Adam kapag magkaedad na tayo," sermon ko.

Wala na siyang naisagot. Pinili niyang tumahimik habang pinipigilan ang kanyang mga tawa. Niyaya niya ako sa dati naming puwesto habang nakatitig sa lumulubog na araw.

"Kuya Adam, how long will you stay this time?" usisa ko.

Napasandal na lang si Adam sa puno ng Narra habang nilalasap ang tanawin. Napagmasdan ko ang malungkot niyang mga mata bago niya ako sagutin. "About one hour. Bakit?"

Lalo ko pang idinikit ang ang katawan ko sa kanya. Kumuha ako ng mga ligaw na bulaklak at sinimulang gumawa ng korona mula rito. "Can I stay here until you're gone?" tanong ko.

"Oo naman. Come here," yaya ni kuya. Mabilis na nanumbalik ang ngiti sa kanyang mga labi. Pinasandal niya ako sa kanyang tagiliran at hinaplos ang aking buhok. "What's wrong?"

"Hay, si Dad kasi. Pinipilit na naman akong mag-practice ng violin. Tapos binibida niya ako sa mga kamag-anak namin doon sa mansyon," malungkot kong kuwento.

"Oh? Akala ko ba gusto mong maging magaling na violinist balang araw? Ganyan talaga, you practice from dawn 'till dusk."

Malumanay na hinahaplos ni kuya ang buhok ko.

"I understand, but I don't get to play outside like other kids do," reklamo ko. "Ngayon nga, tumakas lang ako sa party, eh."

Malungkot sa bahay. Lalo na sa tuwing nagdadagsaan ang mga kamaganak namin. Sa mga salo-salo kasi ako laging naikukumapra sa ibang bata sa aming angkan. Ang tanging nagpaligaya sa akin buong araw ay ang pagtakas ko patungong talampas nang maalala darating ngayon si Kuya Adam.

Napabuntong hininga si kuya. Kadalasan niya itong ginagawa sa tuwing may sasabihin siya sa aking bagay na mangyayari sa hinaharap. Hinawakan niya ako sa balikat. "Hay. Wanna know a secret?"

"Opo," mabilis kong sagot.

"Everything I tell you came from the future and lahat ng iyon ay nangyayari 'di ba?" Napatingin si Kuya Adam sa dulo ng dagat habang lumulubog ang araw.