KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~26~

Yerimde durmayı bırakıp tekrar üstüne atladım bu sefer yere düşürmeyi başarmıştım. Sağ elimi hızlıca kaldırıp tırnaklarımı yüzüne geçirmek için indirdiğimde hemen yakalamış beni altına almıştı.

"Öldürmemek için çabalayacağımdan emin olabilirsin." diyerek yumruğunu kaldırdı.

Vurmasını beklerken arkadan biri canavarı üstümden alıp ağaca fırlatmıştı. Kim olduğuna baktım Karandı bu...

Saçlarını gözlerinin önünden çekip alayla güldü.

"Yatmaya devam edersen ölürsün."

Uzattığı eline bakıp göz devirdim gelme dediğim için gelmişti huyuydu sanırım elini tutmadan ayağa kalktım. Canavar düştüğü yerden kalkıp bir hırsla zıplayınca Karan'ın önüne geçip üstüme gelmesini bekledim bana yaklaşmasına çok az kalmıştı ki tırnaklarımı yüzüne geçirip sağa fırlatmıştım.

"Yardımına ihtiyacım yok sensiz de başarabilirim."

Verdiğim cevap karşısında hoşuna gitmiş gibi gülerken Burkan'ın sesi kulaklarıma dolmuştu.

"Kahrol cadı al sana yumruk!"

Arkadaşlarını da kendine benzetmiş görünüyordu hepsi durumun ciddiyetinin farkında değildi. Yüz ifadem sanki daha hoşuna gitmiş gibi gülmeye devam ederken onu izlemeyi bırakıp üstümüze doğru gelen canavara koşmaya başladım. Tam ortada birbirimize yaklaştığımızda avcunun içinde oluşturduğu kırmız topu bana doğru fırlatmıştı aynı saniyede başımı aşağıya eğip güldüm.

"Iska!"

Karan omuzlarımdan tutunup üstümden atlayarak canavarı nehrin diğer diğer ucuna fırlattı daha sonra yumruk yaptığı ellerini açıp bana dönerek sırıttı.

"İsabet."

"Hadi ama! İkiye tek oynuyoruz hile bu!"

Nehrin diğer ucundan bize bağırıyordu tıpkı o da Karan kadar bu savaşı ciddiye almıyordu.

"Çocuk gibi mızıldanacaksan oynamayalım küçük canavar." diyerek onu daha da hırslandırdım.

Sinirle dişlerini sıkarak bizim tarafımıza geçip Karan'ın üstüne atladı yardım etmek için hareketlendiğimde Karan gür sesiyle beni durdurdu.

"Ben hallederim! Sen onları kurtar!"

Çembere baktım nasıl kurtaracaktım bilmiyordum.

"Hayır! Sima oraya girersen bir daha çıkamazsın!"

Anneme dönüp baktım karşısındaki cadı kırmızı renkte ışık gibi bir şey uzatırken annem mavi renkle ona engel oluyordu. Karan üstündeki canavarı sonunda yere fırlatıp yüzüne tekme atarak ayağa kalktı.

"O zaman nasıl kurtaracağız!"

"Sima sende bir cadısın büyüyü bozabilirsin!"

Bu sefer Erkam bağırmıştı hepsi ayrı bir şey söylüyordu bakışlarımı çembere çevirip hızlı hızlı nefes alıp verdim iyi de ben büyü bilmiyordum ki.

"Anne büyü bilmiyorum nasıl bozacağım!"

"Ne kadar da aptal bir cadı!"

Lavin ile savaşan cadının sözleri beni daha fazla öfkelendirmişti.

"Düşün Sima! Büyü öğrenilmez düşüncelerinle kontrol edebilirsin!"

Lavin haklıydı düşüncelerimle bazı şeyleri kontrol etmeyi başarmıştım şimdi de başarabilirdim. Son kez canavar ile başa çıkmaya çalışan Karan'a baktım. Canavar üstüme gelmeye çalışıyor Karan engel oluyordu büyük bir uluma sesiyle gölgenin olduğu yere baktım. Babam ağacın dibine düşmüş karnını tutarak acıyla uluyordu. Onu kurtarmak için koşmak istediğimde Lina'nın çığlığıyla tekrardan durdum.