❦~ 𝚃𝚑𝚎 𝙻𝚎𝚝𝚝𝚎𝚛𝚜 𝚈𝚘𝚞 𝙷𝚊𝚟𝚎 𝚆𝚛𝚘𝚝𝚎 - 𝙳𝙽𝙵 ~❦

ఌ|•2

Poznawanie samego siebie to proces, który trwa całe życie. Pierwszym powodem takiego stanu rzeczy jest fakt, że jako człowiek jesteś niezwykle złożoną i skomplikowaną istotą. Każdego dnia zdobywasz nowe doświadczenia, rozmawiasz z innymi ludźmi, poznajesz nowe informacje. To wszystko sprawia, że twoje myślenie, a co za tym idzie – cały ty, również jesteś inny każdego dnia. Nawet jeżeli świadomie tego nie zauważasz. Trzeba przyznać, że co chwilę jesteś tak naprawdę kimś innym. Twoja świadomość poszerza się chociażby właśnie teraz, poprzez czytanie każdego kolejnego zdania. W związku z tym nie poznasz siebie w pełni, gdyż stale coś się w tobie zmienia i wymaga to nowego poznania.

Nie interpretuj tego jednak jako powodu do rozpaczy. Poznawanie siebie to fascynująca podróż, która nigdy się nie kończy. Im dłużej jesteś na tej drodze, tym bardziej ci się ona podoba, sprawia ci większą frajdę, a efekty z tej podróży zapewniają coraz to lepszą jakość życia. To nas prowadzi do nadawania sensu swojemu życiu. Odpowiadając sobie właśnie, na tak trudnie postawione pytania, zaczynamy widzieć i czuć więcej. Poznając siebie, poznajesz, o co ci w życiu chodzi, co chcesz w nim osiągnąć. Uświadamiasz sobie, co chcesz po sobie pozostawić.

Co chciał po sobie zostawić George?

Sam nie był do końca pewien. Przygodę z poznawaniem samego siebie rozpoczął w piątej klasie szkoły podstawowej. Może się wydawać, że tak naprawdę odkrywamy swoje "ja" całe życie, jednak on zauważył to dopiero w wieku 11. lat. Pozwólcie, że przedstawię wam większą część historii bohatera.

W naszym otoczeniu zazwyczaj potrafimy wskazać osobę, która wyróżnia się zachowaniem spośród wszystkich innych. Takim dzieciakiem był Davidson. Zwykle nie podzielał on zdania kolegów i koleżanek. Interesował się własnymi rzeczami, rozwijał osobiste zainteresowania.

W późniejszym okresie stał się tzw. "szkolnym popychadłem". Zdarzały się sytuacje, gdy słyszał jak ludzie stwierdzali, że pójdą się z niego powyśmiewać. Uważali to za jedną z rozrywek, z których warto korzystać, jeśli jest ku temu okazja. Nie umiał sobie radzić z tym, co go spotykało. Wstydził się przyznać rodzicom, że codziennie musi wysłuchiwać epitetów na swój temat. Starał się więc po prostu nie reagować.

Z czasem wychodziło mu to coraz lepiej. Z innej perspektywy, jako małe dziecko był pewny siebie, ta jego strona powoli zanikała i była zastępowana chęcią zniknięcia, wtopienia się w tłum. Ci, którzy go męczyli, po prostu nie potrafili poradzić sobie ze swoimi uczuciami, nikt ich nie nauczył, że jeśli ty się gorzej czujesz, nie musisz tego przenosić na innych.

"- Dobrze dzieci, więc teraz popracujecie w grupie, dobierzcie się w pary. - jak powiedziała, tak też zrobiły. Została jedna osoba: George.
- Ja nie chce być z tym dziwakiem! On tu nie pasuje, wszystko psuje!
- Nie wolno tak traktować kolegi. Przeproś go, natychmiast.
- Nie! Zasłużył na takie traktowanie.

Do ciemnych oczu bruneta automatycznie napłynęły łzy, a on sam nie chcąc zwracać na siebie uwagi, wybiegł z klasy."

Szkolna łazienka była dla niego bezpieczną przystanią, w której rzadko kto przebywał. Uważał, że jest to jedyne miejsce, gdzie może dać upust swoim emocjom - zapewne każdy z nas ma taką przestrzeń. Od dziecka wyładowujemy je na różne sposoby - i to jest potrzebne. Kumulując w sobie wszystko i tak wcześniej czy później coś w nas "pęknie", przez co będziemy musieli się wypłakać. Nie ma człowieka ze stali.

W młodszym wieku Davidson nie miał za wielu przyjaciół, rzecz biorąc można ich było zliczyć na palcach u jednej ręki. Gdy zawieramy jakąś relację, na początku próbujemy przedstawić siebie z jak najlepszej strony. Boimy się być szczerzy, prawdziwi, autentyczni z obawy przed samym sobą oraz przed innymi. Z jakiego powodu więc te osoby od nas odchodzą? Może spotkali kogoś innego, lepszego, ciekawszego i przez to się zmieniają. Nasze towarzystwo zaczyna ich nudzić, wolą coś nowego. Strata człowieka, którego zaczynaliśmy uznawać za najważniejszego, boli najbardziej.