London İs London

1.Bölüm

2. Kitabım değil. Ama şu hesabımdaki 2.kitabım bu. Bunu yazmak elma yerken aklıma geldi ama neyse....Umarım güzel olur her şey. Baş rolde kapaktan gördüğünüz üzere Barbara Palvin ve Louis Tomlinson var. Barbara'ya çok takınıtılıyım bence çok şeker ve güzel karışımı bir kız. Çok konuşmak istemem. İşte1. Bölüm.

-Anna'nın ağzından-
Londra sokakları.....Herkesin sevdiği ve olmak istediği bir yer. Ama benim için kötü başlangıçlar yapılan bir sokak. Tam anlamıyla iğrendiğim bir yer diyerek özet geçe bilirim. BadGirl değilim ki güzel yerleri sevmiyim. Sadece bu sokaklarda olanlar benim hayatımı yıktı. Ne ola bilir ki?!

《12.07.2005》- bu tarih benim hayatımı mahv etti. "Lütfen yapmayın. Yalvarırım!"diye bağırdım. Ama 3 azgın ve orta yaşlı adam gözümün önünde anneme tecavüz etti. Zorla görmemi sağladılar. Sonraysa 18 yaşındaki ablama.......Bana etmediler ama zorla baktırdılar. O tecavüz anına şahit oldum. Yaşımdan dolayı galiba. Eve geldiğimizde annem ve ablam babama bir şey söylemem için beni tehdit ettiler. Çocuk aklı ve bende inandım işte. 2 ay sonra ablam öldü. Yani intihar etti. Annem tüm hırsını benden çıkarıyordu. 16 yaşım olduğunda bile beni tehdit ediyor ve her sinirlendiğinde bana kızıyordu. Ama bir gün bende sinirlendim ve "Ben size tecavüz ettirmedim! Olan oldu ve ablamı da ben öldürmedim!"dedim. Bunu babamda duymuştu. Annemi öldürene kadar dövdü. Sonra annem benden özür diledi. Sanki söylemem gerekiyordu. Ve hep bana diyordu ki "Hiç kimseye acıma." onu anlasam bile bana hiç bir zararı olmayan birine nefret beslemem garip geliyordu. Ablamınsa ölmeden 1 hafta önce "Erkeklere güvenme!"demesi anlamsızdı benim için. 18 yaşımda ablamın öldüğü yaşta olurken annemde öldü. Ama kanser olduğu için. Ve babamda genç yani benden 5 yaş büyük bir kadınla evlendi. Onu annemden bile çok seviyordu. Ve ben eve geç gidiyorum ki o kadın ve babamın liseli gençler gibi oynaşmasını görmiyim. Artık babamdan bile nefret ediyorum. Ama sadece ondan. Çok sebeplerim var. Anlamışsınızdır.Evet hayatımın kısa bir özeti. Bu yüzden Londra sokakları bana anlamsız ve tiksindirici gele bilir. Ki bu gayet normal. Bir anda telefonum çaldı ve irkildim. Arıyanın arkadaşım Amelia olduğu görünce rahatladım. Babam armazdı beni zaten. Olsa bile bana son günlerde kafayı takmış Brad olurdu.

"Efendim Amelia?"

"Senden bir şey istiyicektim.....Şey ben hastalandım da....Yani benim yerime yarın defileye sen çıkar mısın?"

"Ama ben......"

"Lütfen Anna. Beni kırma. Yalvarırım."

"Peki....Nerde olucak bu defile?"

"Hayatımı kurtardın. Bunu unutmam. Ben adresi mesaj atarım. Görüşürüz o zamam!"

"Tamam görüşürüz."

Amelia benim 3 yıldır en iyi arkadaşım. Kendisi modeldir. Ve çok güzeldir de. Bana kaç defa "Sende model ol Anna. Çok güzelsin zaten."gibi şeyler söyledi ama ben kabul etmedim. Sonuçta açık elbiseler giyip kendimi erkeklere gösteremezdim. Ama o yapıyordu. Neyse. Sonunda eve geldim. Kapını açtığımda sessiz olmaya çalıştım. Malum içeride sevişen çiftimiz var dimi? Ses yapmayalım. Odama geldiğimde kapını kilitledim. Malum azmışlar bunlar. Ve kendimi yatağıma attım. Yarın defileye gidicektim hemde modl olarak. Çoğu kız sevinir ama ben 'Nasıl bir şey giyicem? Acaba çok ku dekolteli?" diye düşüncelerde yüzüyordum ve ya sörf yapıyordum. "Kendimi uykunun kollarına" attım demek isterdim ama yapmadım. Çünkü uykunun kolu yok ve inleme sesleri düşüncelerimi taciz ediyordu. Bende kulaklıklarımı taktım ve STYLE - TAYLOR SWİFT şarkısını dinleyerek uyudum. Taylor Swift'in sesi dinlendiricidir. Kanıtlanmış bir şey ve bende de etkisi büktü.