Silence in the Ocean Depth

chapter i

Zahara Ellis Taylor

Seeing myself in front of the mirror makes me want to vomit. It is unpleasant to look at. I raise my right hand to pull back the thick and wavy hair that covers my face. The lines on my forehead flashed at me whenever I had to raise my eyebrow, especially in annoyance when looking at myself in the mirror.

I don't enjoy seeing all of these freckles on my cheek. Nakakairitang tignan, dagdagan pa ng maputla at nagbabalat na labi. I let out a deep sigh after I aggressively bit my lips to make them look pinkish.

Kinuha ko ang tali sa palapulsuhan ko at inipon ang magulong buhok para talian ito. Kasabay no'n ang tuluyang pagtama ng liwanag sa mukha ko. Napalingon ako sa bintana at bumungad sa akin ang pagsilip ng araw sa malalambot na ulap.

I smiled a little since it always makes me feel better. Muli akong napatingin sa repleksyon ko sa salamin.

In every princess story, I look exactly like a witch. Kaya imbes na isiwalat ang mukha ko sa iba, inangat ko na lang ang hood ng hoodie ko para matakpan ang magulo kong buhok na kasing-gulo ata ng buhay ko.

"Zahara! Baba ka na riyan!" Rinig kong sigaw ni Mama mula sa baba. I grab my mask and place it on my face. At the last minute, I caught a glimpse of myself in the mirror—an oversized hoodie and black leggings. Wearing these clothes allows me to walk outside without feeling self-conscious.

Naglakad na ako papalabas ng kwarto ko. Naabutan ko naman si Mama na nag-aayos ng listahan niya. Balak niya kasing mag-grocery at bumili na rin ng school supplies. Wala sila Papa at Kuya para samahan siya kaya pinilit niya akong sumama sa kaniya.

She wants me to have confidence in socializing with others. Masyado raw kasi akong mahiyain dahil hindi ko man lang daw magawang makipaghalubilo sa tao.

I really want to, but I'm afraid. I'm hesitant to approach them. I'm scared of being judged by strangers.

"Oh! Nand'yan ka na pala. Bakit ganiyan na naman 'yang suot mo, 'nak? Masyadong mainit 'yan, baka pagpawisan ka lang," nag-aalalang turan nito nang makita ang kasuotan ko. Hindi naman ako nakakaramdam ng init kaya walang problema sa suot ko.

"Komportable po ako rito, 'Ma." Napabuntong-hininga na lang siya sa tinuran ko. Kinuha niya na lamang ang phone at susi niya bago tuluyang naglakad papalapit sa akin. Ginaya niya ako papalabas hanggang sa makarating na kaming garahe. Sumakay na ako sa passenger's seat at si Mama naman ay sa driver's seat.

Pinaandar niya na ang makina habang ako ay binuksan ang radyo. Gusto ko kasing makarinig ng music habang nasa biyahe. Alam ko naman kasing traffic sa daan.

I knew I wasn't mistaken since I could see the car lined up in our path.

The sun is a bit straight now because it's close to twelve o'clock. But this traffic seems to be accompanied by the temper of the drivers and passengers.

A variety of horns sounded on this crowded street with cars. Masakit sa tenga.