Bella storia

4

'Waarom ben ik zo,' zeur ik terwijl ik mijn hoofd tegen de tafel bonk.

'Het is echt niet zo'n big deal, komaan. Het was een dom misverstand.'

Gisteren was een grote ramp. Een catastrofe.  'Het is gewoon, zo... zo schaamtelijk.' 

Misschien als ik hard genoeg blijf bonken, verdwijnt de herinnering uit mijn geheugen. Voor ik een laatste, goede keer, mijn hoofd kan slaan tegen de bank, legt Aisha haar hand er tussen.

'Auwch! Wil je een hersenschudding veroorzaken?' Ze hist door haar tanden terwijl ze over haar bezeerde hand wrijft met de andere.

'Sorry,' mompel ik.

'Kijk, het kan gebeuren. Hoe moest jij nu weten wiens versie van dat dom lied ze wouden opdragen?'

'Ik moest het weten! Ik heb een hele cover geleerd in plaats van het echte lied. Een simpele google opzoek opdracht zou alles voorkomen kunnen hebben.' Dat dom, dom, achterlijk knocking on heaven's door lied. Waarom bestaan er daar zo veel versies van? Waarom kiezen ze in Godsnaam zo'n oud lied?

Aisha rolt met haar ogen. Vervolgens doet ze iets dat ik niet heb verwacht. Ze trekt lichtjes aan mijn haar, haar kant toe en kijkt me stern in mijn ogen aan.

'Stop met dat zelf medelijden. Je hebt een kleine fout begaan. Nou en? Dat is niet het einde van de wereld. Voor je het weet, is het 5 jaar later en zal je lachen terwijl je hier terug naar kijkt. 10 jaar later denk je hier niet meer aan. 20 jaar later ben je het al vergeten. En dan... voor je het weet... ben je dood. En de aarde zal blijven draaien.' Haar ogen staan nu wijd open en wazig, alsof ze door me kijkt.

'Wow, Aisha...' Ik sta even perplex. 'Alles oké thuis?'

Er verder op in gaan, lukt niet, omdat de leerkracht net binnenwandelt. Aardrijkskunde is het enige vak dat Aisha en ik samen hebben. Het meest nutteloze, in mijn ogen. Nova slipt de klas nog te laat binnen, zonder de leerkracht het door heeft.

'Oei, alles oké met je hoofd? Het is zo rood,' fluistert ze bezorgd eens ze plaatsneemt naast me.

~*~

Een paar uur later, net wanneer ik dacht over mijn mini crisis te zijn, passeert Theodore, de drummer in mijn band, me in de gang. 'Tot vanavond. Deze keer Bob Marley's versie hé,' lacht hij en stapt weg.

Ik ga door de grond zakken.

~*~ 

In plaats van deftig de lessen mee te volgen, heb ik me de hele dag bezig gehouden met het lied onder de knie te krijgen. Ik ken de lyrics bijna volledig van buiten en zou zo elke klank kunnen na zingen. Of ja, herkennen als ik het fout zou zingen, alleszins. Ik moest me direct na school begeven naar de repetities.

Voor ik de garage binnenga, steek ik mijn haren in een hoge staart en spreek ik mezelf moed in. Ik kan dit. Ik open de gigantische poortdeur en stap binnen. Ik begroet iedereen. Mijn ogen scannen de ruimte, op zoek naar de microfoon. Hij ligt achter Emiliano, de gitarist. 

'Hey,' zeg ik nogmaals tegen hem, 'Mag ik de micro?'

Emiliano kijkt niet eens naar me op. Mompelt slechts een stille 'Hallo' terug en geeft me de microfoon. Ik kan zijn gezicht amper zien met zijn donker haar dat praktisch helemaal voor zijn ogen valt. 

Het is me nog niet duidelijk of hij gewoon verlegen is, of mij simpelweg niet mag. 

'Dus,' Lucas klapt in zijn handen, 'Vandaag proberen we Take me to church.' De rest van de groep knikt, terwijl ik de grootste impuls controle ooit moet uitvoeren om niet te roepen en een woedebui te gooien, zoals mijn kleine zus. 

De kans om te protesteren krijg ik niet, want ze zijn al beginnen spelen en Lucas kijkt me verwachtend aan om in te pikken. Dus ik slik, en probeer het liedje te zingen, dat ik weer niet voorbereid heb.

Terwijl ik de eerste noten zing, zoek ik de ogen van Theodore op. Moest ik hem kunnen neerschieten met mijn blik, lag hij al plat. Dat doet hem duidelijk niets. Hij schenkt me slechts een grijns en knipoogt.