Bella storia

2

      Jammer genoeg werd ik vandaag veel te laat wakker wat ervoor zorgde dat ik geen tijd had om mijn make-up te doen. Hierdoor sta ik in de meisjes toiletten voor de spiegel me een beetje op te maken.

Omdat ik verschrikkelijk heb geslapen, breng ik concealer op, om mijn wallen te verbergen.

Ondertussen praat Aisha tegen me. 'Wij hebben zo veel huiswerk en toetsen. Ik dacht dat het laatste jaar leuk zou zijn.'

'Moest je maar geen wetenschappen-wiskunde doen.'

Ze zucht. 'Hoe word ik anders dokter?'

Ik knik wat terwijl ik mascara opbreng. Zo springen mijn bruine ogen er meer uit.

Gelukkig heb ik dat probleem niet. Mijn richting is een stuk makkelijker op dat vlak. Daarnaast ben ik van plan om rechten te studeren en daar heb ik niet zo veel voorkennis voor nodig.

'Zou ik mijn haar donkerder kleuren?' vraag ik. Blond is zo passé.

Ze kijkt me nadenkend met spleetogen aan. Voor ze kan antwoorden, komt Nova binnen.

'Hé, ik zocht jullie net.'

Aisha duwt zichzelf weg van de muur waar ze tegen leunde en zwaait glimlachend naar Nova. Ik daarentegen kijk haar droog aan.

'Eten we samen vandaag?' stelt Nova voor.

'Oh, hebben je nieuwe vriendinnen je gedumpt?' Ik kon het niet laten. Die opmerking moest gewoon.

Haar gezicht trekt wit weg. Goed zo. Aisha geeft me subtiel een stomp met haar elleboog. Shit, dat doet pijn.

'Tuurlijk. Je hoeft het niet eens te vragen.'

Ik frons naar haar. Wat zegt ze nou? Ze gebaart met haar ogen dat we er straks over zullen praten.

Er wordt me niet veel keuze gelaten behalve akkoord gaan. Ik laat hen weten dat ik langs mijn kluisje moet passeren en zeg gedag. De bel gaat zo.

Wanneer ik toe kom aan mijn kluisje merk ik dat een of andere jongen er aan staat te friemelen, in de hoop het open te krijgen. Huh? Waar is hij mee bezig? Ik sla mijn hand tegen het metaal. Het veroorzaakte geluid doet hem in schrik zijn eigen handen wegtrekken.

'Waar was dat voor nodig?' vraagt hij me met zijn handen in de lucht. Aha, het is dezelfde jongen van een paar maanden geleden tijdens de studie. De lightskin.

Het steentje in zijn oor, een oorbel dus, trekt mijn aandacht door de zon die er op schijnt. Het kristalletje reflecteert de zonnestralen en verblind me haast.

Ik trek mijn wenkbrauw op en wijs met mijn duim, 'Dit is mijn kluisje.'

Hij grinnikt, schuddend met zijn hoofd vol ongeloof. 'Wat? Ik kon zweren dat dit Soufiane's...'

Aisha's broer. Oké, dat verklaart veel. Hij is vast een vriend van hem.

'Oh,' ik tik tegen het kluisje vlak boven het mijne, 'Hier is het zijne.'

De jongen buigt over me om de sleutel er in te steken, ik zit praktisch vast tussen hem. Het valt me op dat hij nogal groot is. Ik voel me klein vergeleken met hem. Althans heb ik een gemiddelde lengte voor een meisje.

Hij heeft het niet direct door, pas als we botsen. Ik ga rollend met mijn ogen even aan de kant en wacht tot hij klaar is met mijn armen gekruist. Een propje naar mijn hoofd gooien is één iets, me aanraken iets anders.

Wie is hij? Zijn naam ligt op het puntje van mijn tong. Ik kon er toen niet op komen en nu ook niet. Wat heb ik toch...  Ik observeer graag, waardoor ik velen ken, en toch is hij mij nooit echt opgevallen. Het is zo, hoe zeg je het, frustrerend.

Na wat eeuwen lijkt te duren is hij eindelijk klaar. 'Dank je!' roept hij me na en voegt er een knipoog aan toe. Ik glimlach niet eens terug uit vermoeidheid. Deels ook omdat ik hem dat briefje niet heb vergeven.

Ik stoot mijn hoofd tegen mijn klusje. Ik heb koffie nodig. Liefst met suiker en melk om mezelf flink wakker te schudden. Waarom zat ik series te kijken tot middernacht? Daarna heb ik geen oog dicht kunnen doen. Ugh, ik maak het mezelf moeilijk.

Zo'n twee minuten later ben ik onderweg naar mijn lokaal.

'Bella.'

Mijn ogen schieten wijd open. Lucas wurmt zich door de menigte heen om zijn weg te banen naar mij. Hij is zó knap. De mantel en sjaal die hij draagt, doet hem werkelijk wonderen. Moest dit een film zijn, was dit de scène waar alles rond hem vervaagt en hij in slow motion mijn richting opkomt onder de spotlight terwijl er hartjes rond hem verschijnen.

Ik sleur mezelf terug naar de realiteit en schraap mijn keel. Ik klink als een echte idioot.

'Ja?'
'We hebben liedjes gekozen. Take me to church en Knocking on Heaven's door.'

Even sta ik versteld. Ze kozen liedjes zonder mijn mening te vragen? Ben ik niet degene die ze moet zingen? Het zijn best oude liedjes... En beiden origineel gezongen door een man. Ik slik. Dit gaat toch lukken hé?

'Oké, wanneer repeteren we?'
'Morgen.'

Ik stik bijna op lucht. Morgen al? Ik ken de tekst totaal niet en de groep al zeker niet! Waar ben ik aan begonnen...

Na een akelige stilte vraagt hij bezorgd: 'Je kan toch hé?'

Ik forceer een glimlach. Je kan dit, moedig ik mezelf aan. Des noods lees ik morgen de lyrics af.

'Ja, geen probleem. Waarschuw me de volgende keer gewoon wat eerder.'

Hopelijk merkte hij mijn geërgerde ondertoon niet.