KTWR, Seul'un en bilinen mezarlığıydı. Ve Taehyung'un da mezarı buradaydı. Açılımı hatırlamadığım ve saçma -hatta o kadar saçmaydı ki tabelada bile sadece kısaltılmış hali yazıyordu- bir isimdi. Bu yüzden herkes orayı kısaltılmış haliyle tanırdı. Yol tarifi yaparken bile "KTWR'den düz git.", "KTWR'nin yakınlarında." gibi sözler duymanız oldukça normaldi.
Demir parmaklıkları olan kapıyı usulca iterken çıkan ciyak ses yüzümü buruşturmama sebep olmuştu. Her zamanki girişimi yapmak için birkaç saniyeliğine nefesimi tutmuş ve ortada sadece cırcır böceklerinin çıkardığı o rahatsız eden sesin var olduğu ıssız alana baktım bir süre. Bu sessizlik bana ölümü mezar taşlarından bile daha çok hatırlatıyordu. Ben de bir gün Taehyung'un yanına gidecektim. Bazen bunu düşünmek beni hem mutlu ediyor hem de ürpertiyordu. Fakat bu birkaç haftadır yaşadım olaylar eskiden yok olmuş umudumu tekrar yeşertiyor, Taehyung'un ölmediğine tekrardan inanmak istiyordum.
Oksijensiz kaldığımda ise tuttuğum nefesi dışarı verirken yürümeye devam ettim. Altımda ezilen kuru otlar boş alanda yankılanırken kalabalık mezarlığın ortasına ilerledim.
Önceden buranın boş olması fakat şimdi dopdolu bir yer olması içimi yakıyordu. Taehyung'u buraya gömerken mezarlığın yarısı bomboştu. Fakat yıllar içinde ölüm, kapıyı başkalarına çalmış ve buraya düşürmüştü. Yine de çok kalabalık değildi. Mezarlara ilerlerken toprak yol daralmıyordu.
Ortalarda duran bembeyaz mezarlığa birkaç adımım kalmıştı. Gözlerimi aralarında en parlak olan o mezardan asla alamamıştım. Üzerindeki yazılar taptaze kalmaya devam eden, asla geçmeyecek o yaraları daha da kanatıyordu.
Kim Taehyung 30 Aralık 1995 - 12 Kasım 2014 Huzur İçinde Yat
İlk defa onu uzun zaman ziyarete gelmemiştim. Hatta ben onu gömdüğümden beri ilk defa ziyaret etmemiştim. Geçen haftaya kadar bir günümü bile onsuz geçirmemiş hatta tatile bile çıkmamıştım. Yıllar boyu bu koca şehirde kendime acı çektirmek için elimden geleni yapmıştım. Havanın fırtınalı ve yağmurlu olduğu zamanları bile onu bir beş dakikalığına görmek için her şeyi denemiştim. Bir keresinde bizim evde toplanmıştık ve Namjoon hyunga beni mezarlığa bırakması için yalvarmıştım fakat o, o gün gidemeyeceğim kadar kötü bir havanın olduğunu söylemişti. Bense ısrarlarıma kulak asmadığı için gizlice evden çıkmış ve bir buçuk saat içinde dönmüştüm. Dönüş yolundayken az ötemde bir ağaca şimşeğin çarpmasına şahit olmuş ve koşarak eve girmiştim. Geldiğimde ne kadar azar işittiğimi hatırlamıyorum fakat şimşeğin sıcaklığını yüzümde hissetmiştim. Çok korkunçtu.
Beyaz mermerin köşesine oturup elimle kurumuş toprağı okşarken onu ne kadar da ihmal ettiğimi düşünmüştüm. Sırt çantamda getirdiğim bir şişe suyu çıkartıp toprağın üzerine dökerkense onun öldüğüne kendimi ne kadar da çok alıştırdığımı fark edip kendime kızmıştım. Aslında saçmaydı. Sonuçta Taehyung'u ben gömmüştüm. Kendi ellerimle cesedine toprak atmıştım. Yine de onun öldüğünü kendime kabullendirmem çok zamanımı almıştı. Fakat şimdi önceden öldürdüğüm umutlarımın yeşertilmesi beni hem heyecanlandırıyor hem de üzüyordu. 'Ya biri bana şaka yapıyorsa?' diye düşünmeden edemiyordum.
