කොහොමින් කොහොමින් හරි මන් ඇවිදන් ඇවිල්ලා තියෙන්නේ හන් ගග ගාවට කාලයත් එක්ක මිනිස්සුන්ට මතකයන් අමතක වෙලා යනවා කියලා කියනවා ඒත් මන් එහෙම හිතන්නේ නෑ කාලයත් එක්ක මතකයන් අමතක වෙලා යනවා නෙවෙයි කාලයත් එක්ක ඒ මතකයත් එක්ක අපිට තිබුන තේරුම් ගැනීම තවත් ගැබුරු වෙනවා කියලා තමයි මන් හිතන්නේ.
හන් ගග කියන්නේ හරිම පුදුමාකාර දෙයක් අජීවී වස්තුවක් උනත් දකින ඒක හැම කෙනගේම හිතා නිවන්න පුළුවන් හැකියාවක් එකට තිබුණා. මන් එහෙමම ගිහිල්ලා ඉඳ ගත්තේ කවුරුවත් හිටපු නැති බෙන්ච් එකක ටික වෙලාවක් ඇස් දෙක වහගෙන පරිසරයේ නිස්කලංකකම විඳිමින් හිටපු මට එක පාරට ඇහුනේ කවුරුහරි හරිම වේගෙන් මොකක්හරි දෙකට තට්ටු කරන සද්දයක් ඒත් එක්කම වගේ මන් ඇස් ඇරලා ඒ සද්දෙ එනදිහා බැලුවා.
මට දකින්න ලැබුණේ ලැප් ටොප් එකක් තියාගෙන ඉන්න ගෑණු ළමයෙක්. එහෙනම් එයා ලැප් එකේ මොනාහරි ටයිප් කරන සද්දෙ තමා මට ඇහිලා තිබුණේ. එච්චර ලොකු වයසක් නැති පාටයි කොහොම උනත් එයා මොනාද මෙච්චර රෑ වෙලා මේ වගේ තැනක කරන්නේ ඒත් එයාට වේලාවෙන් නම් කිසිම ගානක් නෑ වගේ එයා පාඩුවේ එයාගේ වැඩ අඩුම තරමේ මන් මෙතන ඉන්නවද කියලාවත් එයාට ගානක් නෑ වගේ. එහෙම හිත ගමන් මන් බලාගෙන හිටියේ එයා දිහාමයි.
එයාට එහෙම ලොකු ලස්සනක් නැති උනත් අමුතු ලස්සනක් තියෙනවා ඒ මූණට හද එළිය වැටිලා තවත් එයාව ලස්සනට පේනවා පෙනුමෙන්නම් අවුරුදු විස්සක් විතර ඇති. ඒක එයටම ආවේණික ලස්සනක් කියලයි මට හිතුනා. මන් එහෙමම එයාගේ කොන්ඩේ දිහා බලන්න යද්දී එයා මන් දිහා හැරිලා බැලුවා එහෙම මන් දිහා බළපු එයා මට ලස්සන හිනාවකින් සංග්‍රහ කරා. මාත් එයාට හිනා උනත් ඒක එයාට නොපෙනෙන්න ඇති මොකද මගේ මූණ මාස්ක් එකට වැහිලා තිබුන නිසා.ආයෙත් ලැප් ඒකට මූණ හරවාගත්ත එයා දිගටම එයාගේ වැඩේ කරගෙන ගියා.
ඒත් එක්කම මන් ගියේ කවදාවත් මගේ හිතෙන් එලවන්න බැරි ඒ අතීතෙට
YOU ARE READING
Memento (Completed)
Fanfictionආදරය සාගවගත් තරුණයෙක් තනිකම දරගැනීමට නොහැකිව ජිවිතේ දුක් විඳින තරුණියක් ඒ දෙපලගේ දැවෙන හදවත් වලට සිසිල් සුළඟක් හමාවිද ?
