Serenity in Your Name (Painter's Eye Series #1)

capítulo uno

Ang balangkas ng kwento ay hindi kinopya kung ano man at hindi rin ito hango sa totoong buhay na kwento. Ito ay orihinal na ideya at akda ng may-akda, samakatuwid, ito ay gawa lamang ng kathang-isip. Ang mga tauhan ay kathang-isip din at hindi batay sa totoong buhay na mga tao, kilalang tao, icon, atbp. Ang mga lugar na binanggit sa kwento ay ginagamit lamang ng kathang-isip.

Tandaan na ang lahat ng aking mga kathang-isip na karakter ay may kani-kanilang mga pananaw at opinyon, na hindi sumasalamin sa aking sarili. Ito ay para lamang sa salaysay, at lahat ng iba pa ay kathang-isip lamang, at hindi ko kailanman inilagay ang aking sarili sa aking kwento.

Huwag mag-atubiling itama ako sa tuwing ako ay mali. Palagi kong hahanapin ito at susubukan kong lutasin ito. Bata pa ako at nag-aaral pa akong magsulat at ilarawan kung ano nga ba ang plot at eksena sa isip ko. Masiyahan sa pagbabasa.

-

Strong and cold waves hit my legs as I sat on the beach to rest. It was also a sunny day kaya nakakaramdam na ako ng hapdi sa balat dahil kanina pa ako nakaupo dito. "Amelia, join us!" Sigaw ng nakatatanda kong pinsan na si ate Olivia nang mapansin nilang nasa gilid lang ako at hindi pa lumulusong.

"Maybe later, Ate." Sigaw ko pabalik dahil nakalayo na sila at baka hindi na rin nila ako marinig. Patuloy sa ginagawa ko, nilagyan ko ng pangalan ko ang buhanging kulay puti para na rin may magawa.

Amelia Eleanor

I really dislike my name cause it's too old but my mother got mad about it and she told me it was beautiful. Like all mothers would say to their children.

Nang magsawa sa ginagawa, tinitigan ko ang bawat detalye ng mga nakapaligid sa akin na para bang ayaw kong malingat o pumikit sa ganda ng tanawin. Hindi ko maalala kung kailan ang unang beses ko na pumunta sa lugar na ito pero sa t'wing bumibisita kami dito ay nakatatak na sa aking isipan na mamangha sa tanawing kay ganda na mayroon dito na kahit ilang beses na kaming pumupunta dito ay hinding hindi ako nagsasawa sa tanawin at sa memoryang palaging naiiwan ko dito na palagi kong maaalala.

Sa bandang kanan, nilingon ko naman kung saan ko ibinaon ang mga talangka sa buhagin na nahuli ko kanina at nilagyan ito ng maliit na stick na nagsisilbing tanda para mabalikan ko pa mamaya.

"Bye, crabs!" I said as I tapped the sand.

"I'm so bored." I whispered as I walked on the seashore.

Sa paglakad lakad, nag-isip ako kung mag-swimming na ba ako o hindi? Pero ayoko dahil nakakapagod. Isa pa galing byahe, agad kaming nagbook ng hotel pero hindi na kami nakapagpahinga dahil nag-aya kaagad ang aking mga pinsan na magswimming. Medyo wala pa 'ko sa mood kaya naupo muna ako kanina duon. Kaya ngayon ay nanghihinayang na ako dahil sayang ang magandang view sa ilalim ng dagat.

Sa gitna ng pagiisip, nakarinig ako ng mga sigaw ng mga lalaki mula sa malayo. It's kinda irritating dahil ang lakas ng boses nila. Sa patuloy na paglalakad, nakita ko kung saan nanggagaling ang mga boses at natanaw ko sila hindi kalayuan sa kinatatayuan ko.

I think there were seven boys. Two of them are sitting on the sand, holding their pencils and paper, while the rest are shouting and making some sandcastle and somethings that I don't understand.

"Can you stop ruining my castle, Kazimir?" I heard the boy said with an irritated accent. I think they know that I'm here watching them but they don't care. "Can't help it, Kingsley." The stupid guy who's smashing the castles replied with an accent too! Wow, I was so amused by their accent I even tried to copy it in a low voice so they can't hear me.