«Թե՛ բարին, թե՛ Չարը նույն դեմքն ունեն, ամեն ինչ կախված է նրանից, թե երբ կկանգնեն մեզնից յուրաքանչյուրի ճանապարհին»
Երկարատև դադարից հետո որոշեցի վերադառնալ սիրելի զբաղմունքիս՝ գրել եմ ուզում։ Կյանքը մեզ ստիպում է մեկ՛ հրաժարվել, մեկ էլ ամուր կառչել...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Գիշերներն իմ կյանքի դարձել են անցանկալի, բայց և հաճելի ժամեր, որոնք նվիրում եմ քեզ առանց քեզնից մի լուր իմանալու ու չեմ սպասում, որ դու կընդունես նվերս գրկաբաց։ Իրականում պատճառը այն չէ, որ դու չգիտես իմ զգացմունքի մասին, այլ պատճառը «ես եմ»։ Այո ես եմ՝ վախկոտը այն փոքրիկը ով այդպես էլ չկարողացավ քեզ պատմել իր զգացածի մասին, իսկ դու չուզեցիր ճաշակել ինձ, այդ իսկ պատճառով ես հեռացա։ Անձրևի կաթիլների պես ես էլ ընկա գետնին ու արևի ուժգին լույսից դարձա գոլորշի քո կյանքից։ Դու և ես, բայց ոչ մենք, երբեք չեղանք իրար դեղ ու դարման։
Մտածելուն ժամանակ չհատկացնելով կորում է կապը մեր ներաշխարհի հետ։ Հասարակ նկարի մեջ էլ կգտնես հարցերիդ պատասխանը, եթե ինքդ քեզ հետ հաճախ խոսես։ Հաշվետու եղիր միայն քեզ՝ աշխարհի մեջ ապրող մարդկանց թիվը անհամար է։ Ժամանակը ղեկավարիր «ես կարող եմ» ասելով։ Հեղինակ՝Մերի Հովսեփյան✨ Շարունակելի։
