Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Kendime daha yeni yeni gelmeye başlamıştım. Parmaklarımı oynatmaya başlamamla hemşireler, doktorlar ve tabiki ailem başıma toplanmıştı. Birkaç yapılan tetkikten sonra telefonumu elime aldım. Tanrım 178 mesaj hepsi de ondan. Kerem'den.
Onu o kadar çok özledim ki... Kokusunu içime çekmeyi, gözlerinin içine bakmayı, bana sarılıp kıvırcığım demesini. Şuan görmek istediğim tek kişiydi. Mesajları açtım:
-Nerdesin?
-Söyle nerdesin yanına gelicem.
-Miray şaka yapıyosan komik değil, arıyorum açmıyosun sinirlenmeye başlıyorum.
Tuhaf bir şey vardı bu mesajlarda hepsi 14 Haziran 2013'e aitti. Mezuniyet gecesine.Bunun gibi toplam 178 mesaj vardı fakat hiçbiri 2015'te atılmamıştı. Gözlerimi açtığımdan beri dışarıya hiç bakmamıştım. İstanbul'un havasını bile özlemiştim. Cama doğru yürüdüm. Bir dakika şaka mı bu? Ne zamandan beri İstanbul'dan Eyfel Kulesi gözüküyor. Hemen yatağın ucundaki masada duran hastane kağıtlarına baktım. Fransızca yazıyordu. Yatış tarihi de 18 Haziran 2013 olarak gözüküyordu. Ben 2 yıldır uyuyor muydum? İçeri Berk ve Selin girdi. En yakın arkadaşlarım burda. Kerem, o nerde? O gece bize ne oldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SENİ KENDİME SAKLADIM
RomanceBu işte yeniyim hedeflerim büyük eğer yorumlarınızı benimle paylaşırsanız hem sorunlarımı çözeceğime inanıyorum hemde sizin istediğiniz gibi yazmaya çalışırım. Yorumlarınızı bekliyorum
