Fermuarımı tam açarken kapıdan bir ses geldi. Kerem'in sesine benziyordu fakat benim karşımdaki Kerem'di. Yani ben öyle zannediyordum.
Kapıdan gelen sesle kendime gelmiştim. Sanırım iş işten geçmişti. Ormandan Selin'in "Miray!" diye seslendiğini duyuyordum. O sesle kendime gelmiştim. Artık balo salonundaki gürültü yoktu ve ben Hakan'ın ses tonunu ayırt edebiliyordum. İçimi kaplayan pişmanlığın haddi hesabı yoktu. Fermuarımın yarısı açık bir şekilde kulübeden dışarı çıktım. Selin benden yaklaşık bir metre ilerideydi. Ağlarken beni duymuş olmalı ki elinde topuklularla bana doğru koşuyordu. Selin'le otobana çıkarken ona tüm olan biteni anlattım. Tam yolun kenarında Kerem'i gördüm. Kravatı elinde, dizlerini birbirinden ayırarak karnına çekmiş bir şekilde otururken otları yoluyordu. Belliydi kızgındı bana. Ayak seslerimizle irkildi ve ayağa kalkması bir oldu. Beni dinlemeden arkasını temizledi cekedini aldı ve otobana çıktı. Gözlerimden akan yaşın sıcaklığı içimi titretti. Korkumdan aldığım cesaretle "Kerem!" diye bağırdım.
Ve elimdeki topukluları yere fırlatarak arkasından koştum. Yolun kenarına geldiğimde Kerem'le karşı karşıyaydık. Arabaların gelişi çok hızlı ve ürperticiydi.
K: Beni seviyor musun?
M: Kerem yanına gelmek istiyorum.
K: Miray! Beni seviyor musun?
M: Ben karnımdaki bebeğin babasını herşeyden çok seviyorum.
Derken yola fırladım. Kerem şaşkındı. Suratının ifadesinden de anlaşıldığı üzere neye uğradığını şaşırmış bir tipi vardı. Ona ulaşmama 2 adım kala.
Devamı karanlık...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SENİ KENDİME SAKLADIM
RomansaBu işte yeniyim hedeflerim büyük eğer yorumlarınızı benimle paylaşırsanız hem sorunlarımı çözeceğime inanıyorum hemde sizin istediğiniz gibi yazmaya çalışırım. Yorumlarınızı bekliyorum
