Azura

Pişmanlığın sancısı

Yanık deri kokusu tüm binayı kaplamıştı. Azura basamakları temkinli bir şekilde çıkıyordu. Dior tam önündeydi. Son basamağa geldiklerinde silahını eline aldı. Kapıya bir el ateş edip kilidi kırdı. İçeri girdiklerinde koku gittikçe yoğunlaştı. Dior odaya girdiği gibi geri çıktı. Ardından Azura da odaya göz atmaya gitti. Sallanan sandalyenin üzerinde temiz giyimli 8-9 yaşlarında bir çocuk oturuyordu. Saçları kül olmuştu, yüzü yanıklarla doluydu. Bazı yanıklar su toplamış iltihaplanmaya başlamıştı. İçinden kurtçuklar çıkıyordu. Gözleri yuvalarından sökülmeye çalışılmıştı fakat nedendir bilinmez son anda vazgeçilmiş gibiydi. Azura, Diora bakmaya gitti. Gözleri dolu doluydu, dokunsalar ağlayacak bir halde buldu onu. Gözlerinin yeşili neredeyse kaybolmuştu. Gözbebeklerinin büyüklüğünden ince bir şerit halinde görünür kalmıştı. Azura donuk gözlerle ona baktı.

O daha çok küçükken evde oyun oynarken çıkardığı yangında küçük abisinin ölümünü izlemişti. Bir şey yapamamıştı. Sadece kaçtı. İç güdüleri ona bunu söyledi. Daha sonraki yıllarda annesi Dior'u bir türlü affedemedi. Psikolojisi git gide bozuldu. Sürekli ilaçlar alıp uyuyordu. Babası ise eve geç saatlerde uyumak için geliyordu yalnızca. Dior yalnızdı. 15 yaşına bastığı gün birkaç parça eşyasını alarak o eve bir daha dönmemek üzere yola çıktı.

Azura'nın sesiyle toparlandı:

-Kendine gel Dior! Bu ilk değil. Son da olmayacak. Alışmış olman lazımdı çoktan bu gibi durumlara.

-Beni boşver ne düşünüyorsun? Rüyanın devamını anlatmadın.

-Birazdan gelecek Elis. Sana ateş edecek. Umarım bu sefer beni dinleyip kurşun geçirmez yeleğini giymişsindir.

-a ouw...

Bu sırada bir silah sesi duyuldu. Dior kolundan yaralanmıştı. Azura silahını çekip Elis'e ateş etti. Bacağından yaralamayı başardı. Bacaklarından süzülen da kan saçları kadar kızıldı. Elis sürünerek yandaki odaya attı kendini. Kapıyı kilitleyip gömleğinin kolunu yırttı. Kanayan yere sıkıca bağladı. Sonra pencereye yönelip kaçış yolu aradı. 5. Katalardı. Zor olacaktı ama o korkusuzdu. Pencereden sarkıp borulara ve binanın yapısındaki çıkıntılara basarak aşağı ilerledi. Tam o sırada Azura da zorladığı kapıya ateş edip kilidi kırdı. Aslında silah kullanmak istemiyordu. Elis kapının hemen arkasındaysa kalıcı bir hasar alabilirdi. O ona diri lazımdı... Odaya girdiğinde Diora seslendi:

-Çantamda ilk yardım malzemeleri var. Onları al yaran çok derin değil. Ben Elisin peşinden gideceğim. Haberleşiriz.

Diorun cevabını beklemeden işe koyuldu. Pencereden başka kaçacak yeri yoktu. İçinden 'deli bu kız' diye geçirirken bunu yapmamış olmasını umuyordu. Pencereden baktı. Hala inmeye çalışıyordu.

-Elis yapma bunu...

-Beni o aptal hücreye tekrar sokamayacaksın!

-Tamam ne istersen o olacak güvenli bir yere tutun ve beni bekle!

-Benim için artık güvenli bir yer yok.

Dedi ve atladı Elis. Azura içinden bir şey koptuğunu hissetti. Elisle tanıştıklarında çaresiz ve yalnızdı. Azura tatlı sözlerle kandırarak onu uyuşturucuya bağladı. Öyle ki günlerce uyuşturucu komasında kalmışlığı vardı. Azuranın ona istediği kadar uyuşturucu vermesi için tek şansı vardı. Ne diyorsa yapmak. Tedavi olmak istiyordu fakat takılıp kaldığı kapanda bu pek mümkün değildi. Uzun sivri çenesini kimi zamanlar krizin etkisiyle parçalarcasına kaşıyordu. Gözlerinin altı mosmor olmuştu. Azuranın laboratuarındaki çalışmaların sonucunda vücudunda biçimsiz yaralar oluşmuş, hafızası silikleşmiş, halüsinasyonları artmıştı. Her gün sayısız ilaç alıyor, bir çok deneyde kullanılıyordu. Azura kafasında kurduğu insan modelini henüz tam rayına oturtamamıştı. Bu nedenle sürekli hatalar yapıyor, tekrar tekrar denemek zorunda kalıyordu. Elisin bedeni bunu kaldıramayacak kadar yorgundu. Ancak Azura için bunun pek de önemi yoktu.

***

Dior gözlerini açtığında saatlerdir baygın olduğunu anladi. Yattığı yer minik bir kan havuzu gibiydi. Teni bembeyaz olmuş, üşüyordu. Kolunda acemice yapılmış bir pansuman vardı.

Pişmandı...

***