Vena

Mono

Davidson'un asfaltta çıkardığı iz gecenin zifiriliğinde geçmişe karıştı. Kaskını çıkarması etrafındaki insanları çevresinden alıp götürmüştü. Şimdi ise geriye sadece amacı kalmıştı. Saf bir itaatle yaptığı amacı gecenin sessizliğine meydan okuyacak şekilde sessiz gerçekleşecekti. Kınından çıkardığı hançeri 400 yıl öncesini hatırlatabilecek derecede tarihti.

Parmağıyla üzerinde bir tur attığında kanı zamanın içinden geçerek yere damladı.

Arkasında bırakacağı tek iz kan olmalıydı. Kendisinin ya da başkasının...

Duvarlara kanını bırakarak ilerledi. Köşeyi dönmeden önce arkasına baktı. Her zamanki gibi aylaklardan başka bir şey yoktu. Kısa nefesleriyle işine ciddiyet katıyordu. Cılız sokak lambasının altında kurbanı onu bekliyordu.

Safkana uygun bir şekilde saf bir itaatle...

Aralarındaki mesafe yeterince azaldığında fısıltısı bile sert olan sesiyle:

"Mono." dedikten sonra etrafını kontrol etti.

Ölümü bekleyen gözler cesurca konuştu:

"Beyaz güller kanla beslenir Mono.Sonra ne olur bilir misin? "

Kurbanın son sözleri boğazında boğuldu.

Duvara kadar ulaşan kan görevini yapmıştı.

İtaatle bekleyen kurban görevini yapmıştı.

Şimdi geriye kalan tek şey görevini yapmaktı.

Öğrendiği gibi şah damarın ucunu büyük bir ustalıkla bağladı.

Çünkü geriye kalanlar beklemesini bilmeliydi.

Damar hizasından soymaya başladığı derisi artık hiçbir anlam ifade etmiyordu. Küçük ama güçlü kalbe giden damarlara ulaştığındaysa her şeyi kontrol edebileceğini düşündü. Sadece biraz zamana ihtiyacı vardı.

Hançeriyle venaları kalpten ayırdı.

"Vena cava. " Yorgunlukla çıkan sesi zafer tonundaydı.

Bilimin babası beyinden gelen damarı söktüğü kalbe bağladı.

Görevini tamamlamıştı. Ne kurbanın kafasını kurcalayan son sorusu ne de çığlık atarak kaçan aylak önemliydi. Dizlerinin üstünde, omzunun arkasından kurbana baktı ve gözlerini kapattı.

O artık bir Mono'ydu.

Yorumlarınız benim için önem arz etmektedir.
İyi ya da kötü hepsini lütfen.
Yazmak bu kadar zor olmasa gerek..
İyi günler