black buckle ♤, mert hakan yandaş

diary, three

Sahip olduğum tek şey, aşkım.
Bu çok trajik.
Artık kimsesiz kaldım.
Ve bedelini ödediğim tüm seçimlerin arkasında durdum.

Bu kuru söz kalabalığı, sana dokunamadığım için. Seni kollarıma alıp uyuyabilseydim, bu defterin sayfaları boşta durabilirdi.

Korkma, üzüntülere kulak asmayacağız.

Senden öyle çok şey taşıyorum ki şu anda, gerçekte senin bütünüyle burada olmaman üzüyor beni. Ama benliklerimizin büyük kesimi bir arada, bir süre bekleyerek, en kısa zamanda buluşmak üzere birbirimize doğru yol alıyoruz.

Sen mi güzelsin yoksa beklemek mi? Şansın bile yok, tabiki beklemek. Ama yalnızca seni...

Sana asla yaklaşmayacağım. Benim için en önemli kişi olsan bile...

Çünkü içimdekileri ne zaman anlatsam inciniyorum.

Ve bana yaklaşmana asla izin vermeyeceğim, senin için önemli olsam bile. Sonuçta beni bu enkazın ortasında bıraktın.

Nefretin yanında hüzünle bakıyorsun bana. Seni kıran başka şeyler var, benim dışımda. Eskiden olsaydı başını omzuma koyar, anlatırdın. Belki ağlardın, ben de sana sıkıca sarılır derdine ortak olurdum.

Onu kırmış olmalı yaşamından birisi.
Dinledikçe susması, düşündüşçe susması...
Tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi.
Heykelini yontuyor yalnızlığın ustası.

Söyle bakalım, seni kim israf ediyor? Ben her zerrene muhtaçken...