Cynamon i wanilia [ZAKOŃCZONE]

1. Noemi O'Kelly

— No weź! Przecież nie może być, aż tak źle.

— Źle?! — pisnęłam do telefonu. Zrobiłam to głośniej, niż wypadało. Na szczęście lub - jak się miało później okazać - nieszczęście lotnisko było opustoszałe. Nikt i tak mnie nie usłyszał. — Jest tragicznie, a nie źle!

Dotarł do mnie dźwięczny śmiech. Misty była dla mnie jak siostra, co nie zmieniało faktu, że w tamtym momencie miałam ochotę ją zamordować. W ramach zemsty powinnam obciąć jej długie, brązowe włosy. Na pewno nie przeszłaby obok tego obojętnie.

— Spójrz na to z innej perspektywy, dobrze?

Jęknęłam przeciągle. Nie potrzebowałam wyświechtanych, pseudo pocieszających tekstów. Nie teraz. Nie na drugim końcu świata.

Moje oczy mimowolnie wykonały kolejną rundę po otoczeniu. Lotnisko w Winter City* to maleńkie, ponure coś przypominające hangar. Stare ławki z poplamionymi siedziskami odstraszyły mnie tuż po wylądowaniu. Kiedy chciałam usiąść i w spokoju napić się wody, okazało się, że żadna z nich nie zaznała dobra płynącego ze ścierki i detergentu. Ściany z odrapaną farbą wyglądały jak te z filmów o starych, opętanych  szpitalach psychiatrycznych. Brakowało jedynie rozbryzgów krwi.

Na hali przylotów i odlotów na próżno było szukać elektronicznych ekranów z rozkładem lotów. Współczesność - magiczne stworzenie, którego w Winter City nie poznali. W innych okolicznościach uznałabym to za zabawne, ale skoro rzeczywistość wyglądała tak, a nie inaczej czułam jedynie obrzydzenie.

Poprawiłam torbę na ramieniu, jednocześnie przyśpieszając kroku. Musiałam się stąd wydostać. Chciałam wrócić do dwudziestego pierwszego wieku, do ludzi i życia.

Tupot moich szpilek od Christiana Louboutina roznosił się po ogromnym pomieszczeniu razem z cykaniem staroświeckiego zegara. Spojrzałam na jego pożółknięta tarczę, dyndającą nad sufitem. Dwudziesta druga dwadzieścia sześć. Przez niesprzyjające warunki atmosferyczne lot opóźnił się o dwie godziny. Byłam zmęczona do granic możliwości. Potrzebowałam gorącej kąpieli, lampki dobrego szampana i snu. Naprawdę bardzo dużo snu i - dlaczego miałabym sobie tego odmówić? - równie dużo alkoholu z bąbelkami.

— Zrobię to, jeśli odstawisz Pinteresta.

Pinteresta, Instagrama, TikToka, Facebooka, Twittera, Snapchata i wszystko inne, od czego jesteś uzależniona — dodałam w myślach.

— Nie bądź chamska Noemi! Chcę ci tylko pomóc.

Kolejne westchnienie pełne nieokreślonych uczuć. Ponownie z mojej strony.

— Wiem Misty — włożyłam w te słowa skruchę zmieszaną z poirytowaniem. — Nie chcę się na tobie wyżywać, ale nie mam pojęcia jak sobie z tym wszystkim poradzić.

— Bo źle na to patrzysz!

— Wylądowałam na drugim końcu świata — mówiłam spokojnie i starałam się wyhamować bulgoczące we mnie emocje. — Moje walizki zaginęły, więc straciłam wszystkie ubrania. Na dodatek Knut, który już dawno powinien na mnie czekać, zapomniał o moim istnieniu!

Przeszły mnie ciarki na samo wspomnienie rozmowy z Knutem. Zadzwoniłam do niego zaraz po lądowaniu i usłyszałam: „Przepraszam Noemii, zapomniałem". Nie widzieliśmy się dwa lata, a on tak po prostu zapomniał. Jak to świadczyło o naszych relacjach?

— Na to nie da się patrzeć inaczej — dodałam.

— Właśnie, że się da. Powinnaś przekuć to w...

— W coś dobrego — przerwałam jej. — Wiem Misty. Powtarzasz się.

Wymaszerowałam na zewnątrz, zostawiając za sobą wszystkie problemy związane z lotem. Gorzej już być nie może — pomyślałam. Pewnie udałoby mi się w to uwierzyć gdyby nie uderzyło we mnie zimne, wieczorne powietrze. Nie dość, że na dworze było ciemno, to,  jeszcze padał śnieg, wiał wiatr i... To była masakra. Jedna wielka, popieprzona masakra.