Το Βασίλειο Του Βελζεβούλ.

Ο Στρατάρχης Των Μυγών

Έσπασε ο πάγος, που έλιωνε καιρό,

Πήρε φωτιά η ομίχλη, και έβγαλε νερό.

Φοβάται όμως, αν κολυμπάει σε ψέμα,

Έκλεισε τα μάτια και βούλιαξε στο αίμα.

-

Στον θρόνο η λαιμαργία ανέβηκε ψηλά,

Έγινε βοσκός στα άγρια βουνά.

Βασίλισσα πια έγινε, κυριαρχεί στο χώμα,

Την ερημιά δεν βλέπουνε οι δούλοι της ακόμα.

-

Ο άγγελος πια θα ζει στο σκοτάδι,

Ο δαίμων για πάντα γιορτάζει στον Αδη.

Ομίχλη πια έγινε η ψυχή του ανθρώπου,

Μέσα στη στάχτη το χώμα του τόπου.

-

Τη μύγα τη βλέπουνε σαν πεταλούδα,

Δεν νιώθουνε πια το φιλί του Ιούδα.

Αχορταγοί όλοι, με άδεια ψυχή,

Πλούσιοι γίναμε, και μέσα φτωχοί.

-

Όσο και γρήγορα να τρέχει το ψέμα,

Η αλήθεια για πάντα θα έχει το στέμμα.

Θα βάζουμε όμως το ψεύδος στο στόμα,

Σβήνει σιγά το δικό μας το χρώμα.

-

Μα πως το λατρεύουμε το αίσθημα τούτο,

Δαγκώνουμε πάλι το νόστιμο φρούτο.

Να λιώσουμε πάλι εμείς μες στην φλόγα,

Το τέρας στον καθρέφτη εσύ ευλόγα.

-