Στη λάθος πλευρά του Παραδείσου,
Βλέπεις πια την ευτυχία.
Βουτάς στη κουταλιά αβύσσου,
Πνίγεσαι στην ηρεμία.
-
Πίσω στον θρόνο τον χρυσό,
Περνάς μια μαύρη σκάλα.
Τη πίκρα του άλλου, το λες γλυκό,
Αλλά επιθυμείς και άλλα.
-
Δούλος έγινες και εσύ,
Φαίνεσαι σαν χοίριο.
Δίψας για πλούτο πάντα εσύ,
"πλούτος ή αργύριον".
-
Γυμνός γεννήθηκες εσύ,
Γυμνός και θα πεθάνεις.
Αφού θα πας στη Κόλαση,
Τα πλούτη δεν θα πάρεις.
-
Δεν σταματάς, ούτε χορταίνεις,
Έχεις τους άλλους κάτω.
Θα κλαις πολύ, μα δεν μαθαίνεις,
Θα πας και εσύ στον πάτο
-
Ο μεγαλύτερος εχθρός σου,
Πια φίλος είναι λαμπερός.
Με το σκοτάδι συμβιβάσου,
Θα είσαι πίσω, πότε πια μπρος.
-
Έχεις τα πάντα, ο,τι κι αν θέλεις,
Τα έχεις όλα τώρα μπροστά σου.
Όλους τους σκύλους της αγέλης,
Μα δεν γεμίζουν τη καρδιά σου.
-
Έχεις γίνει πια κενός,
Αχόρταγος και φθονερός.
Δεν νιώθεις γεύση, θες μόνο πόνο,
Δεν έχεις πια το οξυγόνο.
-
Δεν σε θυμούνται για τα κάστρα,
Θα ξεχαστούν τα αγαθά.
Θα σε θυμόνταν για τα άστρα,
Μα έχασες πια την καρδιά.
-
YOU ARE READING
Το Βασίλειο Του Βελζεβούλ.
PoetryΟ καθένας ερμηνεύει αυτά που διαβάζει, με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί.