Το Βασίλειο Του Βελζεβούλ.

Η Λάθος Πλευρά Του Παραδείσου

Στη λάθος πλευρά του Παραδείσου,

Βλέπεις πια την ευτυχία.

Βουτάς στη κουταλιά αβύσσου,

Πνίγεσαι στην ηρεμία.

-

Πίσω στον θρόνο τον χρυσό,

Περνάς μια μαύρη σκάλα.

Τη πίκρα του άλλου, το λες γλυκό,

Αλλά επιθυμείς και άλλα.

-

Δούλος έγινες και εσύ,

Φαίνεσαι σαν χοίριο.

Δίψας για πλούτο πάντα εσύ,

"πλούτος ή αργύριον".

-

Γυμνός γεννήθηκες εσύ,

Γυμνός και θα πεθάνεις.

Αφού θα πας στη Κόλαση,

Τα πλούτη δεν θα πάρεις.

-

Δεν σταματάς, ούτε χορταίνεις,

Έχεις τους άλλους κάτω.

Θα κλαις πολύ, μα δεν μαθαίνεις,

Θα πας και εσύ στον πάτο

-

Ο μεγαλύτερος εχθρός σου,

Πια φίλος είναι λαμπερός.

Με το σκοτάδι συμβιβάσου,

Θα είσαι πίσω, πότε πια μπρος.

-

Έχεις τα πάντα, ο,τι κι αν θέλεις,

Τα έχεις όλα τώρα μπροστά σου.

Όλους τους σκύλους της αγέλης,

Μα δεν γεμίζουν τη καρδιά σου.

-

Έχεις γίνει πια κενός,

Αχόρταγος και φθονερός.

Δεν νιώθεις γεύση, θες μόνο πόνο,

Δεν έχεις πια το οξυγόνο.

-

Δεν σε θυμούνται για τα κάστρα,

Θα ξεχαστούν τα αγαθά.

Θα σε θυμόνταν για τα άστρα,

Μα έχασες πια την καρδιά.

-