Το Βασίλειο Του Βελζεβούλ.

Το Φώς Της Σπηλιάς

Μη λησμονήσεις αυτά τα χρόνια,

Που τραγουδούσαν τα αηδόνια.

Θυμίσου τις καλές στιγμές,

Τις αγάπες σου και τις χαρές.

-

Ας λάμψει το χαμόγελο σου,

Μη κρύβεις πια το μυστικό σου.

Δες το κόκκινο φεγγάρι,

Βγες απ'το χρυσό κελάρι.

-

Μη χάνεις πια τις ευκαιρίες,

Ξέχνα τις δικαιολογίες.

Δες το φώς, φέγγει ακόμα!

Μη μένεις άλαλος στο χώμα.

-

Δίχως ζωή και δίχως μέλλον,

Πεθαίνει στο κλουβί ο λέων.

Ο χρόνος, ο μόνος σου προστάτης,

Ο θάνατος, ο Μέγας Δημοκράτης.

-

Περνάνε οι μέρες, το χέρι σου κρυώνει,

Αλλά και η καρδιά σου, αυτή μόνο παγώνει.

Μα κοίταξε, που πήγε η φωτιά σου;

Όλο και χάνεις πια τη δύναμη του άσου.

-

Τα ζάρια έπεσαν και βρήκες το διαμάντι,

Σαν ένιωσες εσύ την έμπνευση του Δάντη.

Κρεμαστήκε σε μια ελιά ο Ασμοδαίος,

Για μια στιγμή αισθάνθηκες το δέος.

-

Ο κόσμος σου αρχίζει να αλλάζει,

Σαν πριν, αυτός πια δεν σου μοιάζει.

Μεγάλωνε στη ψυχή μια ορχιδέα,

Παντοτινά επέθανε η μαύρη σου ιδέα.

-

Ζήσε, σαν να πεθαίνεις αύριο,

Δες στη ψυχή, που είναι ναός.

Κοίτα τον κόσμο σου, σαν κάτι άριο,

Μονό εσύ βλέπεις το μονοπάτι προς το φώς.