Hij is weg.
Marcus is weg.
Marcus.
Mijn lieve duif.
Marcus.
De enige die hetzelde kon voelen als mij.
Pijn.
Verdriet.
En nu is hij weg.
Hij is gevlucht.
Nee.
Hij is gered.
Hij heeft zijn angst overwonnen.
Hij is weggevlogen.
Zijn verleden achter latend.
En nu is het mijn beurt om het te doen.
Iedereen verlaten.
Voor mij eigen best wil.
Je weet dat je het niet kan.
Waarom moet je mijn dromen altijd verpesten?
Omdat het geen dromen zijn.
Het zijn leugens.
Nee.
Het zijn míjn dromen.
Dat het voor jóu leugens zijn.
Is niet mijn probleem.
Zo zo.
Een grote mond gekregen, meiske?
Nee, die had ik allang.
Alleen had jíj het mij verboden om het te gebruiken.
En nu ik het durf te gebruiken, ga ik er dus echt gebruik van maken.
Je weet niet wat je te wachten staat.
Nee, je hebt het fout.
Jíj weet niet wat jóu te wachten staat.
Ik ben klaar met jou.
Ik verban je uit mijn hoofd.
Voor eeuwig.
Dat kan toch niet.
Wat ik wel kan doen, is jou negeren.
Totdat je dood gaat van verveling.
Bai bai, zwaai zwaai!
JE LEEST
Too Weak
Short StoryWie ben ik? Ik ben Anne. Ik ben een mislukkeling. Ik ben een sukkel. Ik ben een nerd. Ik ben te dik. Ik ben lelijk. Ik ben niet genoeg. Ik ben altijd de slachtoffer. En bovenal: Ik ben te zwak. Te zwak om mezelf pijn te doen. Ookal wil ik het ziels...
