MELODİ

GİRİŞ: 1. BÖLÜM

Yürüyorum. Sadece yürüyorum. Sokak bomboş, yağmur az önce dinmiş. Çatılardan düşen ve pıtır pıtır sesler çıkaran damlalara kanmıyorum. Yağmur durmuş işte.

İnsan hep kendini kandırmaya çalışır. Yaşadıklarını doğru yönden görmez. Hep bir teselli arar. Bardağın hep dolu tarafındadır gözü.

Benimse gözüm şuan sadece bardağın kırık tarafında. 360 derece döndürüyorum o bardağı her gün. Ama bardağın kırık yerlerine bakmaya çalışırken etrafa dağılmış cam parçaları canımı yakıyor.

O melodi çalıyor.

Aynı sokak, aynı melodi, aynı adam.

Hayır. Artık sokakta farklı. Melodide. Doğan güneşte farklı. Bu adam ise zaten artık kendinde değil...

Bomboş sokak, ruhsuz evler. Derme çatma, gecekondu tipi soluk renkli binalar. Gökyüzü en koyu renkte. Etrafta sis var, ya da ben önümü göremiyorum.

Gitarımı çantadan çıkardım. Tutup tellerine baktım bir süre. Yavaş ve ifadesizce yürüyerek o melodiyi çalıyorum. Belki duyar, hatırlar. Melodiyi, beni,bizi...

Ama aynı sokak işte. Gemi gene acı acı çıkarıyor sesini. Dumanı hala gri. Bugün daha koyu bir gri. Ama o yok işte. Gitti. Beni, bizi, bu şehri terk etti. Melodimizi... aniden... yok oldu. Gitti.

Martılarda hüzünlü bugün. Güneşte asmış yüzünü. Hepsi o melek yüzlünün bu şehirden kayboluşunun 2. Yıldönümü olduğunun farkında sanki.

Orada bir kadın var. Adımları... sanki , sanki melodi ile uyumlu atıyor adımlarını.Tertipli, düzenli adımlar. O olabilir mi? Gerçi onun saçları bal rengiydi. Ya boyatmışsa, değişmişse? Hepimiz değişmez miyiz zaten? En basiti ise dış görünüşü değiştirmektir.

İnsan herşeyi değiştirir ya, bir kalbini değiştiremez. Al işte, beni terk etti ama melodiyi etmemiş. Zaten melodilerin suçu olmaz ki. Onlara anlam yükleyen bizleriz.

Oysa bile yanına nasıl giderim? Tanır mı ki beni? Bende değiştim mi? Hayır. Hala aynı melodi. Ben benim işte. Adımlarımı hızlandırdım.

Korkuyordum, ben ne yapıyordum? Ama yaklaşmıştım yanına. Burdan dönüş yoktu.

-Efendim, bakar mısınız?

-Bana mı dediniz?

-E.evet. İsminiz nedir acaba, b.beni tanıyor musunuz?

-Ne diyorsunuz? Siz gibi bir adamı nereden tanırım? Dilenciler şimdi böyle mi dileniyor? Tanımıyorum... lütfen, işinize bakınız.

Dilenci. Bir dilenciye benziyorum. Bana dilenci dedi. Sevdiği kadını bu şehirden dilenen bir sanatçıyım ben sadece. İstediğim şey para değil, sevdiğim kadını bulmak. Tekrar o melodiyi birlikte dinlemek. Eğer karşıma çıkarsa herşey yine eskisi gibi olur mu?

Hayır. Hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Bir vazo kırılır. Yapıştırırsın. Ama o eskisi gibi olmaz. Eskisi kadar sağlam da olmaz. Kırılan yerlerinden tekrar çatlamaya, kırılmaya mâhkumdur. Eğer vazgeçmezsen tekrar yapıştırabilirsin. Ama bu sadece seni yorar.

Eğer o geri gelirse kırık olan kim olacak?

Bir gün daha neredeyse bitti. Gece yapacağımız ufak bir konser daha var sadece. Evime gidip biraz dinleneceğim.

Sadece bedenim dinlenecek. Uykusuzluktan kızarmış gözlerim, belki kırışmış yüzüm biraz düzelecek. Ama benim ruhum hala yorgun. Ona da bir çare yok işte.

Eve gelip kendimi yatağa attım.

Rüyama... tekrar gelecek mi? Her gece rüyama girip beni kabuslarla uyandırması beni deli ediyor. Ah bal, beni bırakıp gittin öyleyse neden rüyalarımı rahat bırakmıyorsun? Artık aklımdan çık...

Hayır, hayır!... Gene aynı kabus. Gerçi artık benim için yaşam da bir kabustan farksız. Ama ben artık uyuyunca da o kabustan kurtulamıyorum.

Her uyuduğumda,her an tekrar ve tekrar terk ediyor beni. Kayboluyor.

Belki bir kez terk etse daha az acı verici olurdu. İnsan acizdir. Arar, ağlar ama en sonunda unutur. Ama o beni 1 kez değil milyonlarca kez terk etmişti. 1 kez kayboluşuna bile katlanamayan bu adam o kadar terk edilişe nasıl katlanırdı?

İnsan alışır, herşeye alışır. Öldüm der ama hayat devam ediyordur. Ama ben alışamıyordum. Beni terk edip aniden kaybolmasını yediremiyordum. Yok oluşuna inanamıyorum. Kabullenemiyordum. Nedendi?

Şimdi söyle, neredesin bal?

🎸

Okuduğunuz için teşekkürler.