"What are you talking about?" Isang tanong nito na siyang nakapagpataka sa akin. Anong nangyayari sa kaniya? Hindi ko na siya maintindihan!
"I don't know what you are saying. Wala akong matandaan, anong nangyayari? Can we go home?" Mababasa mo ang labis na lito at pagtataka sa kaniyang mukha na animong wala talagang alam sa nangyayari sa paligid nito.
"Just please tell me first na hindi mo ginawa yun? Tell me na naghahallucinate lang ako sa mga nakita ko, tell na mali yung pagkakainterprete ko sa mga nasaksihan ko." Pagmamakaawa ko na siyang nakapagpakunot ng kaniyang noo. Nagtataka.
"Are you okay baby? Anong sinasabi mo? Hindi ko maintindihan mga sinasabi mo by" Ngayon ay mahinahon nang aniya. Pagkatapos nitong bitawan ang mga salitang iyon ay marahan siyang lumapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit na siyang nakapagbigay sa akin ng panandaliang ginhawa. Pero lalo lamang akong nalito sa dapat kong maramdaman na siyang nagtulak sa akin para lalong kamuhian si Jhon. Kaya ay itinulak ko siya at hinarap muli.
"I hate you Jhon! Bakit mo ba ginagawa sa akin ito?! Anong hindi mo ako maintindihan, malinaw na ngang nagsorry ka sa akin. Ibig sabihin lang noon ay aminado ka sa mga ginawa mo sa akin, aminado ka sa mga maling ginawa mo!" Ang tanging nasabi ko, sa totoo lang ay umaasa akong babawiin niya iyon. Yung mga pag hingi niya ng tawad. Inaasahan kong babawiin niya yun kasi hindi talaga ako makapaniwala sa mga nangyayari.
"Honestly, wala akong maalala sa mga nangyayari nitong mga nakaraang araw. Hindi ko namamalayan na nandito na pala ako ganon" Ang mahinahong paliwanag ni Jhon sa akin. Na siyang lalong nakapag pintig ng aking tainga at parang bigla ay gusto kong sumabog.
"Sa tingin mo ba ay maniniwala pa ako sa mga sinasabi mo? Ang hirap mo nang paniwalaan, gulong gulo na ako sa pinapakita mo, sa mga nakikita ko sayo. Hindi na kita mabasa, ni hindi ko nga alam kung ikaw pa iyan! I thought kapag nakausap na kita, lilinaw na an lahat! BUT IM ALL WRONG ISRAEL!" Mahabang sambit ko na siyang lalong nakatawag ng mga luha kong nag uunahan nang tumulo ngayon. Naninikip na ang dibdib ko sa hindi masukat na sakit na ibinibigay niya sa oras na ito.
"I thought you could be my peace in my Chaotic world. I thought I could find my rest this time. I thought I could be livelier than my usual self, but this time its genuine one. LAHAT YUN PUTANGINANG AKALA LANG JHON! I GAVE MY ALL! FUCKING ALL! AT ITO ANG IBABALIK MO SA AKIN? ANG MAKIPAG LAMPUNGAN SA IBANG BABAE HABANG AKO NAKIKIPAG TAGUAN AT PATINTERO SA MGA MAGULANG KO MAKITA AT MAKASAMA KA LANG? YOU BETRAYED ME! NOW LEAVE! UMALIS KA NA SA HARAPAN KO HINDI KO KAILANGAN NG ISANG TAONG MANLOLOKO!" Sigaw na at talagang wala na siyng magagawa sa mga sinabi ko dahil hindi ko talaga siya kailangan. Nakikita ko rin ang pamumula sa kaniyang mata bago ito tumalikod, ang mapupungay nitong mata na lalong pumungay at nadagdagan ng kaunting lamlam at mababasa ang pinaghalong pagtataka, paghihinayang, at pagiging guilty.
Oo, ganyan ko kakilala si Israel. I studied every features, gestures and emotions he execute every single day we are together. Kahit ako nanghihinayang at sobrang dismayado sa kaniya, hindi niya gagawin ang magloko dahil ayaw niyang maranasan yung naranasan ng pamilya niya na muntik na masira dahil sa third party. That made me believe na hindi niya talaga magagawa ang maghanap ng iba habang kami pa.
Napagdesisyunan kong manatili muna dito sa tabi ng beach upang magpalamig lamig at medyo bawasan ang pamamaga ng aking mata dahil mabilis talaga mamaga mata ko, pero mabilis din naman siyang mawala. Tamang pikit lang. Subalit sa pagpikit ko palang ng aking mga mata, sa pagsilip palang ng dilim sa aking paningin. Kumatok agad ang nanlalamong kalungkutan na siyang nakakapagpapigil sa aking umusad.
