SİKTİR ET!

GİRİŞ

Klasik bir okul günüyle ya da Annemin uyan demesiyle başlamayacağım daha çok lönk diye konuya gireceğim.

Tam anlamıyla her şey 8. Sınıfın 2. Döneminde öğleden sonra başladı.
Elif -okudaki tek arkadaşım- okuldan gittiğini söylemek için beni aramıştı ben daha ne olduğunu anlayamadan, ağlamama bile fırsat vermeden telefonu kapadı ve telefonlarıma cevap vermedi. Okuldaki tek arkadaşımdı yaklaşık 9 senedir birbirimizden ayrılmıyorduk annesiyle babasının ayrılmasından sonra yeterince değişmişti zaten ama bunu beklemiyordum. Beraber lise, üniversite hayalleri kurduğum hayatın bana verdiği en değerli şeyin bir anda yok olmasını kesinlikle beklemiyordum. Ertesi sabah okula gittiğimde hiçbirşey eskisi gibi olmamıştı. Yanlız kalmıştım ve insanlar bana herzamankinden daha kötü davranıyorlardı. Zaten popüler değildim hatta o kelimenin yanına yaklaşamazdım artık sikimsonik insanların tabiriyle kelimenin tam anlamıyla ezik olmuştum. Bu benim için bir şey ifade etmiyordu tabiki. Hepinizin okulunda şişman, herkes tarafından dışlanan teneffüslerini bazen kitap okuyarak bazen bahçede tek başına dolaşarak geçiren kendi hayal dünyasında yaşayan ve ders notları berbat olan bir kız olmuştur. İşte o kız bendim. Fakat ders notlarımı hep 90 üzerinde tutmaya dikkat etmiştim. Sanırım insanlar tarafından saygı duyulan tek noktam buydu. Her neyse. Belki "gerçek" dünyada aşşağılık bir tip olabilirdim fakat sosyal medyada fark ediliyordum. Bu ikisi arasındaki minik uçurumu bazen unutsam da orada mutluydum. Tumblr beni mutlu ediyordu. Oradan bir çok arkadaş edinmiştim ve onlar beni yargılamıyorlardı. Sanırım "sanal" dünyayı sevmemin en mükemmel sebeplerinden biri olarak bunu gösterebilirim. Elifin gidişinden sonra orayla daha fazlan ilgilenmeye başlamıştım. Böylece insanların hakkımda söylediklerini unutup gözlerden uzak kendi arka sıramdaki hayal dünyamda mutlu olabiliyordum.
***
Sınavlar bitmişti ve son zamanlarda Elif aklımdan çıkmıyordu. Biliyorum şimdi beni Elif'e aşık felan gibi göreceksiniz ama o sahip olduğum en değerli varlık başınıza gelmemişse anlamanızı bekleyemem. -Buna benzer ancak daha kötü bir sonla biten olayı daha önce yaşamıştım. Zaten ondan sonra pisikolojim bozulmuş ve düzensiz bir şekilde kilo almaya başlamıştım amaan bundan daha sonra bahsedeceğim zaten şimdi konumuza dönelim.- Elif'ten haber alamamak ciddi anlamda moralimi bozuyordu. Annem de bunun farkında olsa gerek her Allah'ın günü Elif'in ailesine ulaşmak için binbir türlü yol deniyordu ama yok. Ortadan kaybolmuşlardı. Her neyse böyle geçen 1 senenin ardından istediğim liseyi kazandım. Elif'i de unuttum sayılırdı. Annemle bir rehabilitasyon merkezine yazılmama karar vermiştik ve bu süre boyunca yaklaşık 20 kilo verip ideal bedenime ulaşmış, saçlarımı belime kadar uzatmıştım. Açıkçası ben bile kendimi beğeniyordum artık. Ancak bu değişimimu henüz kimse görmemişti. Sanal ortamdaki arkadaşlarıma kendimden pek bahsetmezdim zaten onun dışında da arkadaşım yoktu. Elif'ten başka... Henüz yaz tatilindeydik ve istediğim liseyi kazanmıştım. Eğitimim için Antalya'ya taşınacaktık ve bu durumdan ilk defa bu kadar mutlu oluyordum. Bu şekilde çok taşınmıştık fakat benim için değil. Annem öğretmendi ve başka illere tayin edilip duruyordu falan filan. Hep üzülürdüm. Taşınacağımıza değil, zaten sayılı olan arkadaşlarımdan ayrılacağıma. Ama burası farklıydı burada Elif vardı ve beni bırakmayacağına o kadar inandırmıştı ki...
Ona küs veya kızgın değildim. Özlemiştim. Ve aslında onu anlayabiliyordum. Önceden gözlerinin içi parlayan Elif anne ve babası arasında yaşanan olaydan sonra ruhen yok olmuştu. Buna alışmıştım zaten ama onu görememek beni çok üzüyordu.
***
Ben bunları anlattım anlatmasına da kendimden bahsetmeyi unuttum. İsmim Elif. En yakın arkadaşımla aynı adı paylaşıyorum evet. Şu an lise 2. Sınıftayım ancak olayları daha kolay idrak edebilmeniz için daha öncelerden yazdıklarımı sizinle paylaşmak istedim. Kimseye kendimi acındırmaya çalıştığım yok. Sadece yanlız olup olmadığımı öğrenmek istiyorum. Daha sonraki bölümlerde anlayacaksınızdır zaten. Çok yüksek bir okuyucu kitlesine ulaşmak vs. Gibi bir amacım da yok. Beni anlayacak 1-2 kişi bulmam yeterli.
***
Sizden ve benden daha kötü durumda olanlar da var elbet. Ancak acılar paylaşıldıkça azalır...